Deze blog is verhuisd – Bezoek mijn nieuwe blog

Groot nieuws ten huize Wim …

Schrijf jullie alvast in op de nieuwsbrief van Kwimkslag via deze link.

Warme groeten,

Verend door het leven

Woensdagnamiddag was het zover. Gegipst reed ik in één van de rolstoelen de afdeling orthopedie van het UZ Gent binnen. Kraaknet was het er. Groots ook. Met een Wall of Fame had het evengoed de receptie van een commercieel bedrijf kunnen zijn. Doel was een second opinion voor mijn knietrauma. (Zie mijn blogpost Knietje). En ze lieten er geen gras over groeien in het Gentse UZ. Weinig tellen later knipte de verpleegster reeds het laatste stukje van mijn gips door en werd mijn knie bevrijd. Ik krukte (of hoe heet je iemand die zich met krukken verplaatst) van de gipskamer terug naar het bureau van dokter Arnout en nam plaats voor een hoopgevende diagnose.

O-Day

Snel en doortastend werd mijn geteisterde knie onderzocht. MRI beelden werden bestudeerd. En je zag de dokter instemmend knikken. “Je knie is goed ontploft” zei ze vervolgens. Waarna ze ons twee voorstellen deed. Optie 1 was een nieuwe techniek uit Zwitserland LigaMys genaamd. Een nieuwe techniek die als voordeel heeft dat de kruisband wordt herbruikt. (Later meer daar over). Optie 2 was de klassieke methode waarbij één of meerdere donorpezen worden gebruikt om als kruisband dienst te doen. Veel tijd om te beslissen was er echter niet. Optie 1 kan enkel de eerste drie weken na het trauma. We hadden dus nog twee dagen. Zo kwam het dat ik de volgende dag reeds zou worden geopereerd. Donderdag werd O-day of operation day.

Slaap Wimpie slaap

21 uur later lag ik slapend op de operatietafel. Omringd door technische hoogstandjes was ik overgeleverd aan het talent en de koelbloedigheid van enkele top-medische warmbloedigen. Een kabel werd door mijn kruisband geweven en een veer overkoepelde de resterende centimeters. Kabel en veer werden vervolgens vastgeboord op boven- en onderbeen. Amper vijf gaatjes had het kruim van het Gentse Orthopedieteam nodig om mijn voorste kruisband te reconstrueren. Een prikkelend slaapmiddel had mij iets daarvoor op ontmoeting met Klaas Vaak gestuurd. Zonder slaapliedje maar wel met respect en kunde.

Wakker

Twee uur later ontwaakte ik op recovery. Bibberend van de kou werd ik warm onthaald door drie paar ogen. Een extra handdoek, warme lucht via een buis en ingeduffeld in mijn ziekenhuisbed, kwam ik langzaam op mijn positieven. Ja, ik had pijn. Maar die werd zo goed als mogelijk onder controle gehouden door de verpleegster. Ik was in goede handen. Maar wou toch snel naar huis.

Brace

Na een nachtje Short-Stay mocht ik uiteindelijk naar huis. Met een Brace van het bedrijf TOB moet ik de komende vier dagen gestrekt de nodige rust aan mijn knie gunnen. ’t Is even tandenbijten maar gelukkig brengt ijs heel wat verlichting. De Brace beschermt mijn knie tegen ongecontroleerd plooien en zal me de komende maanden de nodige steun bieden. Zo hoop ik snel terug de wereld van de mobiliteit te betreden. Ik voel me gesterkt. Weet dat ik samen met ons gezin wat tegenslag de baas kan. Misschien plooi ik ooit opnieuw wel dubbel. Maar ik kom altijd weer terecht. Ik ga immers vanaf nu … verend door het leven.

Zie hier het filmpje van LigaMys

 

Posted with Blogsy

Knietje

Zaterdagnamiddag. Iets voor vijf. Vijf mannen zetten zich in beweging bij het fluitsignaal. Doel: het winnen van een voetbalmatchke. En vooral, het verdedigen van de ouderraadskleuren. Het jaarlijkse schoolfeest had dit jaar ook een sportief luik. Papa's en mama's. Van fit tot fitst. Beslisten al ballend wie het voetbalidool van Sint-Vincentius werd.

Veld

Akkoord. Het veld was verschrikkelijk. Putten en hoopjes aarde verstopten zich willekeurig tussen het gras. Biljard kon hier niet worden gespeeld. Maar wie denkt op zo een moment aan de mogelijke gevolgen? Voetballen. Dat wilden we doen. Scoren en het liefst zo spectaculair mogelijk. Het kind in ons werd even wakker. De bal die rolde en wij trapten. Ook op onze adem.

Knie

Hoe het gebeurde? Stom natuurlijk. Maar dat is het wel vaker. Een beweging naar de bal. Vertrekken op volle snelheid. En dan … voet in een putje. De knie die naar buiten knikt en weer terug. Pijn. En even leek het licht uit te gaan. Je hoort de mensen wel. Maar vanbinnen leef je op een andere planeet. Je voelt en je weet, dit zit niet goed. Je wilt alleen weg. Even verdwijnen en bekomen. Je wonden likken en terug opstaan.

Afhankelijk

Het verdict? Dat, is de grootste grap. Een diagnose stellen kan men niet. Het blote oog kan hier niet oordelen. Een MRI, pas één week later, moet hier de oorzaak onthullen. Lopen, stappen, auto-rijden, zelfs naar de dokter gaan. Voor alles heb je iemand nodig. Ik haat het. Vervloek nog steeds dat putje. Wil zo snel mogelijk terug op mijn eigen benen staan.

Alles komt goed

“Vuisten in je zakken maken”. Mijn vader zei het vele keren. Wel, nu lukt het me even niet. Ik frustreer me in de immobiliteit. Zit met een uiterst kort lontje. Zelfs mijn eigen leuze “Alles komt goed”, durf ik te vergeten. Al blijft het waarheid en komt uiteindelijk alles goed. Maandag weet ik meer. Ben ook nu al vastberaden. Ik kom terug en overwin. En dat veld? Dat krijgt van mij … “een knietje”.

 

Posted with Blogsy

Bedankt

Twee jaar lang mocht ik deel uitmaken van een groep creatievelingen. Een groep enig in zijn soort. Divers in leeftijd, karakter en leefwereld. Verenigd in de liefde voor taal en een hoog humorgehalte.

Gensters talent

Twee witte ridders durfden het aan om ons als groep te coachen. Ze legden onze zwakke plekken bloot. Prikkelden week na week ons creatief brein. Zorgden ervoor dat kleine gensters talent uitgroeiden tot een groot en machtig vuur.

Dankbaar

Ik ben dan ook dankbaar. Dankbaar voor de manier waarop deze groep elk van ons liet groeien. Dankbaar voor de raad en eerlijke feedback. De dynamiek zat goed. Het plezier nog beter.

Copywriter

Nog twee proeven scheiden ons van een nieuw begin. Een start als copywriter. Gewapend met de kracht van de pen. Ik kijk er naar uit. Wens elk van jullie het beste toe! Uit de grond van mijn hart: Bedankt! En vergeet niet … Kill your darlings

Posted with Blogsy

Een trap van de zoldertrap

Een zondagmorgen. Iets voor elf. De eerste lentezon brak door het witte wolkendek. “Lazy sunday” op zijn best. Tot plots … “Papa, mogen we wat speelgoed halen op zolder?” Twee paar vragende ogen priemden onverstoorbaar naar een antwoord. Wijzend op een hoopje klaarstaand speelgoed, maakten ze me duidelijk welk speelgoed als pasmunt zou gaan dienen. Weigeren was geen optie. En dus werd even later de krakende zoldertrap naar beneden gelaten.

Een hels lawaai

Je hoort het wel eens in verhalen. Stilte voor de storm. Zo ook op die bewuste zondagmorgen. Grote broer beklom gezwind als eerste de houten zoldertrap. Gevolgd door kleine broer. Speelgoeddragende papa sloot de colonne. Net toen kleine broer voet zette op de zolder, gebeurde het. Een hels lawaai. Et voilá, daar ging ik. Mijn reis met de zoldertrap naar de begane grond. Het speelgoed was het snelst beneden. Ik werd met brio tweede. En het zolderluik? Dat klapte oorverdovend dicht.

Gescheiden

De twee jongens op zolder. Papa nog in één geheel beneden. Een klein mirakel. Met dank aan mijn beschermengel. Wat volgde was een samenraapsel van kalmerende peptalk om de twee jongens gerust te stellen. En een MacGuyver vindingrijk plan om de kinderen te bevrijden. Plooiladder, Engelse sleutels, schroevendraaiers … Allen passeerden de revue.

Redding

Tot het zolderluik uiteindelijk zonder veren (ressorts in de volksmond) terug opende. Als waren we drie weken van elkaar gescheiden geweest. Zo geëmotioneerd begroetten we elkaar. Dankbaar. Blij. En ergens opgelucht. Een hachelijk speelgoedavontuur op zolder was goed afgelopen. De jongens kozen op zolder uiteindelijk voor het legokasteel. Op de top van de kasteeltoren stond even later ridder Laval. Grote hoogtes? Op een zondagmorgen? Daar pas ik de komende tijd toch even voor.

 

Posted with Blogsy

Hammi

Onze jongste zoon had een plan. Een diervriendelijk plan, dat wel. Maar het bleef een plan. Eéntje waar papa en mama weinig tegenin konden brengen. Eéntje waarbij hij zijn grote wens in vervulling zou laten gaan. Een ultiem plan, met een antwoord dat reeds vastlag nog voor hij één vraag had gesteld …

Dierenliefde

Toegegeven, mama's dierenliefde en het weke hart van papa kwamen goed van pas. De centjes van de nieuwjaarsdagen nog meer. Het argument “te duur” kon op geen enkele manier worden ingeroepen. Als een sjeik op een berg van goud, wuifde hij figuurlijk elk financieel argument van tafel. Hoe konden we dus zijn vraag weigeren? Die blauwe ogen keken ons vragend en smekend aan. Emotionele chantage ten top. Maar wel goed uitgevoerd. Meesterlijk, van Oscar-niveau.

Dwerghamster

De “ja dan zeker … ” volgde dus snel. Al kregen we een paar dagen bedenktijd voor we met z'n vieren in de dierenwinkel stonden. Op zoek naar een Russische dwerghamster. Criteria waren er niet, tenminste niet voor onze zoon. Papa en mama worstelden met een hoge aaibaarheisfactor, zindelijkheid, leeftijd en ja … ook met kwaliteit. Wie wil nu immers een ziek diertje adopteren? Ook daar hadden we immers ervaring mee.

Adoptie

In de winkel, was de keuze snel gemaakt. Een kleine witte dwerghamster won unaniem de hamster-verkiezing. Een paar rondjes in zijn rad en een imponerende sprint van 50cm, had het pleit beslecht. Met een nieuwe kooi en de witte knager, reden we met ons vier opgewonden naar huis. Weinig later zat onze viervoeter in zijn molentje al duchtig aan zijn conditie te werken. Vier paar ogen volgden daarbij vlijtig al zijn bewegingen. Een hamster zou zich voor minder bekeken voelen.

Hammi

Onze nieuwe huisgenoot kreeg na een paar dagen ook zijn naam. Hammi. Gekozen door zijn baasje en verwijzend naar zijn bijtertjes. Die, vinden vingertjes immers erg lekker. We houden allemaal al heel erg veel van onze knager. Stil is het 's avonds nooit meer. Pas dan komt die kleine fragiele hamster tot leven. Laat z'n molen draaien en maakt z'n eigen muziek. Het lied van Hammi. Ik kan het smaken. Hopelijk smaakt ook hij zijn nieuwe thuis.

Kerstster

Tijdens onze zondagse wandeling tussen het Heldergemse weiland, schoot het me te binnen.  Ik was mijn belangrijkste taak van het weekend compleet vergeten.

Toegegeven, mijn dag was tot nu toe goed gevuld geweest.  Balletjes in tomatensaus met frietjes had ik op het zondagse menu getoverd.  Om na de afwas mijn taak als copywriter ter harte te nemen voor de ouderraad.  Het dankbare onderwerp van Moulin Rouge had me hier niet al te veel problemen gegeven. En zo konden we – toen mijn lieve wederhelft haar zondagse ziekenhuisshift had afgewerkt – met ons gezin de eerder genoemde zondagswandeling beginnen.

De verkenning van de onbekend kleine landweg maakte onze wandeling zowel historisch als boeiend.  Maar mijn vergetelheid bleef knagen.  Ik kon het niet maken om nog een week te wachten met het hangen van de kerstverlichting.  De straat rekende op mij.  Sterker nog, Kerst rekende op mij.

Thuisgekomen, begon ik verlicht door de Kerstsfeer aan mijn belangrijke opdracht.  Een vluchtige tekening later stond ik gewapend met boor en boormachine voor onze huisgevel. Een paar gaatjes extra, meer had ik niet nodig om onze traditionele kerstboom te veranderen in een nieuw kerstsymbool.  Ladder op, ladder af.  Dat herhaalde ik een paar keer. Tot even later, het moment was aangebroken … “Oooh, het is een ster!”, hoorde ik mijn jongste zoon roepen.  Ik wist dat het goed zat.

Dat het niet de mooiste ster van het Europese halfrond is, daar ben ik me van bewust.  Maar dat trek ik me lekker niet aan.  De sfeer van Kerst.  Het gevoel van samenhorigheid.  Het goed gevoel dat de twinkelende lichtjes bij elk van ons naar boven brengt.  Dat houden we graag in ere.  Brand lichtjes, brand!

 

Fanny Kiekeboe

Zondagmorgen kwam ik met vers ondergoed voor onze jongens de badkamer binnen. Ik verwachtte het beeld van twee flink ingezeepte knapen die hun ochtendwasje ter harte namen. Daar, waren de twee jongens echter nog niet aan toe. Klaarblijkelijk hadden ze net een delicaat gesprek dat abrupt door mijn binnenkomst werd afgebroken. Verontwaardigd sprak de oudste me aan. “Papa”, zei hij op heel directe wijze. “Die Kiekeboes strips vind ik niet leuk. Daar gaan we niet meer in lezen”. Overtuigd van de waarheid in zijn boodschap liet hij me zonder enige tegenspraak de bewijzen zien. Dochter Fanny van onze stripheld Kiekeboe was blijkbaar kop van jut. De plaatjes waarbij Merho de lezer bekoort met haar mooie lijf vond mijn oudste zoon (en ik citeer) “sexuistisch”. Eventjes onderdrukte ik een lach. Ik moest zijn verontwaardiging serieus nemen. Diplomatisch knikte ik engelachtig heel begrijpend. Om vervolgens aan te geven dat het “sexueel” moest zijn. En dat ik zijn mening begreep. We zouden de Kiekeboes even een tijdje opbergen. Tenminste toch tot een mooie dame in badpak ethisch door de beugel kan. Ik zal best nog maar even zwijgen over de mooie Feminateek van Louis Paul Boon.

 

Posted with Blogsy

Bloemen of onkruid

De geest is sterk. Laat dingen gebeuren. Bepaalt het levenspad in grote mate.

Of het leven niet complexer in elkaar zit? Nog honderd onvoorziene zaken mee die weg bepalen?
Zeker. Vaak nog op hetzelfde moment.

Telkens gaat het anders. Absorbeert de situatie energie. Volgt een aanval op het zen zijn. Woedt de oorlog in je brein.

De keuze. Is en blijft aan jou, de gladiator. Welke gedachte zet je in?

Plant je bloemen? Voed je jouw gedachten vreugde?
Of plant je onkruid? Opteer je voor het klaaggezang?

Wees bewust. Onthoud en blijf herhalen. Jij bent diegene die het zaadje kiest …

Verstand

Verstand komt met de jaren. Hoe vaak heb ik dat al niet gehoord. En weet je? Ergens klopt het wel. De kunst is echter om de moeizaam (en vaak tot scha en schande toe) opgebouwde levenservaring toe te passen. En je voelt het al komen. Net op dat punt blijf ik worstelen en haalt het karakter of de situatie vaak de bovenhand.

Geduld

Eén van de eerste dingen die ik als kind leerde was “Geduldig zijn”. Het leren wachten met andere woorden. Als oudste zoon uit een gezin van vier kinderen, moest deze kleine uk soms wel eens twee keer vragen (of zagen zo je wil) voor zijn pogingen beantwoord of beloond werden. “Net goed”, hoor ik je denken. En je hebt gelijk. Jong geleerd is oud gedaan. Ik zou deze eigenschap dus vrij goed moeten beheersen.

Vuisten in je zakken

Bovenstaande woorden, kreeg ik vaker te horen dan me lief was. De zin slaat de nagel op de kop. Betekent niet meer of minder dan: “Spreken is zilver. Zwijgen is goud.”. Of vrij vertaald: “Hou nu eens even die grote mond van je!”. Hoewel ik reeds grote vorderingen maakte in deze discipline, ben ik nog steeds een amateur als het op kwalificaties voor dit onderdeel aankomt.

Wanneer komt dat verstand dan?

Na elke tsunami van woorden en wat verbale gal, bekruipt me dan weer het schaamte gevoel. Ben ik nu nog niet geleerd? Is de wijsheid weer even gezakt tot in mijn tenen? Hebben al die uren esoterielectuur en boeddhistische levensbeschouwingen nu nog geen ander mens van me gemaakt? Hoe kan ik op enkele seconden plots van zen naar vulkaan transformeren?

Geluk

Het antwoord op dit alles, heb ik nog steeds niet gevonden. Wat neveneffecten zoals koffiedrinken, te weinig slaap, wat misplaatste eer en perfectionisme zullen vast wel meespelen. Diep vanbinnen zit echter een warmwaterbron. Of beter gezegd een geiser-woelwater, dat af en toe wat stoom moet aflaten. Ik heb het geluk dat mijn geliefde huisbewoners op tijd een koude douche bij de hand hebben. Als het stoomgordijn is weggetrokken, is er weer plaats voor rede. Kan er opnieuw op normale toon worden gecommuniceerd.

Ik moet stilaan wel geduldig vuisten in mijn zakken leren maken. Het koude water raakt immers ooit eens op. Het verstand mag nu echt wel eens gaan komen …