Carnaval

Vrijdagochtend rond tien voor zes sloeg de schrik me even om het hart. De weergoden hadden onze rustige straat een wit kleedje aangemeten. De neerdwarrelende sneeuwvlokken waren nog steeds duchtig aan het werk en vervulden hun taak om elk onaangeroerd plekje te bedekken met brio. Het schouwspel was rustgevend, dat wel, maar moest dit nu net vandaag? De dag waarop onze kapoenen er met hun carnavalsstoet op uit zouden trekken. Mijn laatste hoop lag bij de buienradar. Het kleine app-je op de ipad had onze weerman Frank al meermaals verslagen als het op accuraatheid aankwam. Een paar kleine vingertoetsen later ontsnapte me een kleine zucht van verlichting. Met trots gaf mijn digitale weermaatje aan dat de sneeuwwolken heel beperkt waren in omvang. De witte vaste waterlanders zouden binnen een klein uurtje plaatsmaken voor het zonnetje. Carnaval was gered. En ik kon straks het goede nieuws vertellen aan onze twee hartendiefjes.
Lang liet de eerste kapoen niet op zich wachten. Terwijl ik nog volop de slaap verdreef tijdens het wassen, liep onze jongste al opgewekt de badkamer binnen. Een zinnetje met daarin het woord “sneeuw” later, werd de glimlach op zijn gezicht nog groter dan die al was. Carnaval in de sneeuw? Kon het nog leuker? Dat dacht ik niet! De oudste liet zich zoals steeds het ochtendritueel welgevallen. De slaap nog koesterend en zich knus in zijn deken nestelend, negeerde hij ostentatief de koude ochtendlucht die door het open raam naar binnenkwam. Hij nam zijn tijd en mwist net lang genoeg de limiet van papa’s geduld op de proef te stellen alvorens ook hij aan de wasarbeid wou beginnen. Een klein half uurtje later en na een onvoorziene speurtocht naar de riem van de jongste, zaten we aan het ontbijt vooruit te blikken naar de dag van de twee jongens. De oudste zou voor de eerste keer deelnemen aan de wedstrijden voor de verkiezing van prins karnaval en had duidelijk zenuwen. Wat peptalk van coach papa en wat grapjes van de kalender verder waren we klaar om hun feestelijke dag aan te vatten. Gepakt met confetti, boterhammen, een koek en grote verwachtingen stapten de carnavalisten rond kwart voor negen de schoolpoort binnen. Papa was van geen tel meer. De dag waar ze zo naar hadden uitgekeken kon beginnen. Met een gerust hart kon ook ik thuis mijn voorbereidingen gaan treffen voor deze namiddag.
Een paar uurtjes later parkeerde ik de wagen strategisch in een zijstraat van de school. Wandelend bevond ik mij in het midden van een driehoek die de stoet zou aandoen. In een laatste check kon ik inwendig de twee reserve zakken confetti, de camera en het fototoestel afvinken. Ik was er klaar voor. En blijkbaar was ik niet alleen. Al bij het openen van de autodeur kwamen carnavalstonen mij tegemoet en werd ik terstond in de zotte stemming gekatapulteerd. De kou werd op meesterlijke wijze verdreven door de warme gedachten en de hoge verwachting. Deze temperen was onbegonnen werk. Rond mij liepen menig ouders en grootouders de richting van de school uit. Allen verenigd in de gedachte en verwachting aan een kleurrijk en feestelijk schouwspel. Op school was de spanning voelbaar. Klassen waren nog een laatste keer snel hun dansje aan het oefenen in een uithoekje van de speelplaats. Anderen kwamen kleurrijk uitgedost rechtstreeks van de schminktafel. De confetti had iedereen nog op zak, maar lang mocht en kon het niet meer duren. De grijpgrage handjes van de allerkleinsten hadden de grootste moeite om het ronde papierplezier niet reeds uit te zaaien. Mama’s en papa’s stroomden toe en ook ik was in blijde verwachting van mijn lieve wederhelft. Net voor de stoet zou vertrekken vonden we elkaar in de mensenmassa en zoals afgesproken posteerden we ons op het rond punt. Niet alleen zou de stoet hier vertragen om de halve bocht te nemen. Tevens zorgde deze er voor dat de weg hier net iets langer was dan op eender welke plaats. Goed geplaatst en klaar voor het spektakel hoorden we in de verte de tonen van de verkleed colonne dichterbij komen. En of die kleine bengeltjes er een spektakel van hadden gemaakt. Wickie de viking’s, Engeltjes, Peter pan’s, Angry Birds, Lieveheersbeestjes, Alvin and the chipmunks, Fabiola’s, Mascha’s en de beer en tenslotte de Obelixen stapten een eerste keer voorbij. Confetti vloog heen en weer. Slingers sierden de lucht en de muziek vulde de omgeving met de themaliedjes van elke klas. Ook ik voelde de kindervreugde terug door mijn lijf vloeien en nam gretig deel aan het gooien van de confetti-snippers. Onze kapoenen genoten zichtbaar en gaven papa en mama meesterlijk de volle laag als ze ons in het vizier kregen. De agenten, de leerkrachten en de directeur zorgden dan weer voor de veilige doortocht en een alziend oog. Gelukkig maar, want op een moment dat de meeste ouders alleen maar oog hadden voor hun kleine ukjes hielden zij een oogje in het verkeerszeil. En dat deden ze met stijl! Doorheen de tocht werd de inhoud van onze confetti-zakken verplaatst naar menig jas en haarnestje. Thuis zouden we waarschijnlijk nog weken genieten van het ronde kleurpapier. Met dank aan Danny mocht ook ik een halve doortocht confetti voelen tot in mijn onderlijfje. De tocht werd ook door de omwonenden gesmaakt. Vaak zag je ze piepen achter hun gordijn of stonden ze breedlachend te zwaaien op hun stoep. Het maakte van het spektakel alleen maar een groter volksfeest. Jong en oud waren letterlijk verenigt in de sfeer van zang, klederdracht, plezier en vriendschap. De stoet kreeg een orgelpunt op de speelplaats. Daar danste elke klas nog een finaal themadansje. Dat onze oudste kapoen enig aanleg voor het muziektoneel bleek te hebben stemde ons nog meer tevreden.
Een drankje en een hotdog later kwamen we alle vier geschminkt en goedgemutst terug thuis. Het kacheltje kon aan en het vuur verbeeldde krachtig de warme vlammen die in ons hart aan het branden waren. We hadden er allen een fijne dag op zitten. Een dag waar vriendschap, geluk en samenhang de straten van Aaigem weer hadden gevuld. Wij waren er deel van geweest en dat voelde goed. En de snippers? Die namen we er graag bij. Voor de komende weken zouden ze elke keer wel weer een vlammetje doen ontwaken als ze onverwacht uit één van de jassen of schoenen zouden vallen. Geluk zit vaak in kleine dingen …

Griezelig mooi

Gisterenavond was het eindelijk zover. Onze jongens zouden hun eerste optreden voor een groot publiek geven met het Heldergemse kinderkoor Ballabile. Dat ze er klaar voor waren wisten we wel zeker. Sinds de zomer hadden ze trouw hun wekelijkse repetitie afgewerkt. En ook de CD van zangjuf Barbara (met daarop de teksten ingezongen), was menig keer afgespeeld in huis. Zelfs papa en mama konden dus de tekstjes hier en daar vlotjes meezingen. Al zou de basstem van papa niet echt gewaardeerd worden bij de vertederende kinderklanken van het Heldergemse kinderkoor.
Maar goed, rond half zeven zetten nonkel Jimmy en ikzelf onze twee koorknapen af in de Wattenfabriek te Herzele zodat ze zich konden klaarmaken voor de show. Er was al een mooie griezelige sfeer gecreëerd in de inkomhal en onze jongens vonden het geweldig. Menig pompoen werd van naderbij onderzocht en de griezelsnoep liet hen al watertanden. Er moest echter nog eerst gezongen worden. We zetten hen dus af in de kleedkamer der artiesten en lieten hen volledig opgaan in de sfeer van heksen en monsters. Een laagje schmink zou de transformatie straks voltooien. Papa en nonkel waren niet langer gewenst en dus reden we vlug terug naar huis om onze wederhelften, neefje en nichtje op te halen. Thuis begon de spanning zich ook op te bouwen. De verbeelding deed haar werk en ook ons hart begon stilletjes een slag of tien hoger te slaan. De wens om een goede plaats te hebben in de zaal deed ons natuurlijk veel te vroeg vertrekken. Tenminste, dat dachten we…
Éenmaal opnieuw voltallig aangekomen in de Wattenfabriek, bleek ons plan om nog wat te wachten in de auto – en daar niet als eerste aan te komen – ijdele hoop. Er stond al een rij mensen en dus moesten we – om onze goede plaats te waarborgen – al aanschuiven. Onze wachttijd werd echter opgevrolijkt door de heksen, die mits vrijwillige bijdrage een leuk programmaboekje aanboden. Tijd om een eerste griezelblik te werpen op onze jongens, die hun angsten en gekke snuiten hadden laten vereeuwigen. De kapoenen deden al een eerste keer ons hart smelten. En ja, éénmaal de deuren werden geopend liet elke fiere ouder, grootouder of kennis even de mantel der beleefdheid vallen en konden we ons drummend een stoel bemachtigen in de middenbeuk. Een vrij goede plaats was dus ons deel. Het was nu wachten onze zangertjes.
De naam Ballabile een staat voor een deuntje waarop gedanst kan worden. Ideaal dus voor kinderen. Wij waren alvast razend benieuwd en het wachten mocht een orgelpunt kennen. De stem van Frida Kroket (uit Samson en voor deze gelegenheid de dame die de teksten meesterlijk aan elkaar wist te spreken) gaf het griezelstartschot. De show kon beginnen. De camera kon aan en we hielden even onze adem in.
De zangertjes openden met een spokenlied waarbij ze stappend het podium betraden en eindigden in een heksenkring. De toon was letterlijk en figuurlijk gezet. We waren één en al oor. Tita tovenaar, de draak van drakestijn, enge mannetjes, kwixakwonia en heksenrock & roll waren weergaloos en echte hoogtepunten in de liedjes. Ook de solo van onze oudste kapoen was natuurlijk één van de hoogtepunten. Zonder schroom en duidelijk zong hij Lord MacDowel zuiver en correct. Een moment om te koesteren. Als ouder kun je weinig meer verlangen van zo een jong maar muzikaal leventje. De zenuwen hadden duidelijk geen vat op zijn zotte kuren. En dus werden zijn podiumkunsten door menig mensen gesmaakt. We weten nu wel zeker dat de papa en mama genen duidelijk ook in de kleine kapoen aanwezig zijn. Vergeten we echter onze jongste zanger niet. Alle liedjes had de kleine man zich op drie maanden tijd eigen gemaakt. Een niet te onderschatten prestatie waar we terecht fier op zijn. Ook zijn stemmetje kleurde mee de warme klank van Ballabile en kwam af en toe duidelijk hoorbaar boven het kinderkoor uit. Zijn ontwapende blik en achting voor zangjuf Barbara waren ontroerend. Elk diamantje vormde samen mee de 32 karaats koordiamant. Deze was onbetaalbaar, doch griezelig mooi!
De gebeurtenissen van gisterenavond nog eens afspelend, ben ik dankbaar. De twee kleine zangertjes zongen gisteren een mooie strofe in hun levenslied. En niet alleen in dat van hen. Ook ons raakte hun klanken tot in het diepste van ons hart. Dat dit samen met de mensen uit Heldegem kon maakt het des te mooier. Dankzij onze jongens bouwden we opnieuw een bouwsteentje in de brug naar samenleven in een warme, gezellige en vreugdevolle dorpsomgeving. Want ik geloof echt dat daar muziek in zit!