Een trap van de zoldertrap

Een zondagmorgen. Iets voor elf. De eerste lentezon brak door het witte wolkendek. “Lazy sunday” op zijn best. Tot plots … “Papa, mogen we wat speelgoed halen op zolder?” Twee paar vragende ogen priemden onverstoorbaar naar een antwoord. Wijzend op een hoopje klaarstaand speelgoed, maakten ze me duidelijk welk speelgoed als pasmunt zou gaan dienen. Weigeren was geen optie. En dus werd even later de krakende zoldertrap naar beneden gelaten.

Een hels lawaai

Je hoort het wel eens in verhalen. Stilte voor de storm. Zo ook op die bewuste zondagmorgen. Grote broer beklom gezwind als eerste de houten zoldertrap. Gevolgd door kleine broer. Speelgoeddragende papa sloot de colonne. Net toen kleine broer voet zette op de zolder, gebeurde het. Een hels lawaai. Et voilá, daar ging ik. Mijn reis met de zoldertrap naar de begane grond. Het speelgoed was het snelst beneden. Ik werd met brio tweede. En het zolderluik? Dat klapte oorverdovend dicht.

Gescheiden

De twee jongens op zolder. Papa nog in één geheel beneden. Een klein mirakel. Met dank aan mijn beschermengel. Wat volgde was een samenraapsel van kalmerende peptalk om de twee jongens gerust te stellen. En een MacGuyver vindingrijk plan om de kinderen te bevrijden. Plooiladder, Engelse sleutels, schroevendraaiers … Allen passeerden de revue.

Redding

Tot het zolderluik uiteindelijk zonder veren (ressorts in de volksmond) terug opende. Als waren we drie weken van elkaar gescheiden geweest. Zo geëmotioneerd begroetten we elkaar. Dankbaar. Blij. En ergens opgelucht. Een hachelijk speelgoedavontuur op zolder was goed afgelopen. De jongens kozen op zolder uiteindelijk voor het legokasteel. Op de top van de kasteeltoren stond even later ridder Laval. Grote hoogtes? Op een zondagmorgen? Daar pas ik de komende tijd toch even voor.

 

Posted with Blogsy