Ouderraad

Rond iets voor acht stapte ik gisterenavond met een knorrende maag de auto in. Bestemming was het schooltje waar onze twee kapoenen nu reeds zes en vijf jaar vertoeven en waar ze stap voor stap aan hun toekomst bouwen. Dit keer, waren het echter niet onze twee jonge telgen die het onderwerp vormden van het bezoek, maar was het uw schrijvende hobbyredacteur die met de mede-ouderraadsleden in de bloemen werd gezet. We vierden het afgelopen werkjaar waarin we er opnieuw in waren geslaagd de school, de kinderen en hun ouders samen te brengen en hun tijd op Sint-Vincentius te verfrissen met activiteiten en ontmoetingen. Benieuwd naar de keuze aan kazen en fruit stapte ik goedgemutst de oprijlaan naar de speelplaats toe. De schoolpoort stond verwelkomend open en de lichtstralen van de grote lichten op de speelplaats baanden een pad doorheen de opkomende valavond. Ik voelde me welkom …

In de gang van de school hoorde ik het lawaai van opgewekte stemmen, de keuze tussen lerarenkamer en refter werd op die manier een uitgemaakte zaak. De stemmen volgend en reeds lichtjes de geur van kaas waarnemend liep ik recht op mijn doel af. Mijn bewondering was echter groot toen ik de prachtig gedekte tafel zag versierd met kaarsjes , bloemglaasjes met Oost-Indische kers en kleurrijke servetten! De tafel – samengesteld in een optimaal vierkante vorm – stond daar uitnodigend te wachten en straalde warmte uit. Sommige van mijn mede-ouderraadsleden hadden echt wel een pronkstukje afgeleverd. Groot was dan ook mijn dank voor hun inzet en effort die ze hier (opnieuw) hadden geleverd om de avond te verzorgen.

De muziek bracht iedereen stilletjes in een rustige, aangename stemming en we konden – toen we voltallig waren – een toast uitbrengen op ons team. Een team van mensen met een groot EQ waarvan ik nog steeds elke keer iets oppik. Het groepsgevoel was er én de honger ook! Het was dan ook niet verwonderlijk dat na een korte aperitief (met verse groenten knabbeltjes), we met z’n allen de kaas en het fruit maar al te graag verorberden. Er werd ons eerst echter meesterlijk (of in dit geval juffrouwlijk) gewezen door Juf Marian op de snijtechniek bij het nuttigen van kazen. Deze les zal me voor eeuwig bijblijven, ze kwam echter rijkelijk te laat want het hart van de kaas was uiteindelijk reeds voor Rut. Ikzelf bleek de jongste telg te zijn van deze fijne groep mensen, de Benjamin uit Heldergem. Maar die rol vervul ik met plezier.

Eten aan een tafel opgesteld in een vierkante kring, brengt met zich mee dat vanaf elke plaats iedereen begrijpbaar is. Op die manier mis je weinig van het gesprek dat je het meeste boeit. En het moet worden gezegd, ik heb gelachen. Ook nu nog heb ik plezier terwijl ik de geheugenfilm van gisteren laat afspelen. Er was ook ruimte voor openhartigheid en begrip. Voor emoties en voor stilte. En laat het nu nét die zaken zijn, die het leven de moeite waard maken. Het zijn niet de kazen, het fruit of de mattetaart die van deze avond een mooie avond maakten. Het was de verbondenheid tussen de mensen rond de tafel. De bereidheid tot luisteren en samenwerking. Het delen met gelijkgestemden. De kracht van het geven zonder krijgen.

Ik ben de voorbije jaren gegroeid als mens én als vader en dat is het geschenk van een ouderraad als deze. Bedankt allemaal!