Nacht van de Vleermuis

Gisteren bladerde ik nietsvermoedend door de streekkrant. Moe van de geleverde schilderarbeid van de voorbije vier dagen, maar voldaan dat boven de gang en de linnenberging hun definitieve kleur hadden gekregen, was ik willekeurig de pagina’s aan het keuren. Slurpend van een tasje koffie viel mijn oog op een klein grijs kadertje dat zich links onderaan een pagina midden in de krant bevond. Alleen nog maar de plaats zou er voor zorgen dat slechts weinigen dit kleine artikeltje opmerkten, onze ogen lezen immers steeds van links naar rechts en vervolgens van boven naar onder. Sequentieel gezien zou dit dus als laatste in de rangorde van bekeken plaatsen op de krantenpagina komen. Het artikel was een uitnodiging voor de nacht van de vleermuis, een evenement georganiseerd door natuurpunt met als doel de tanende vleermuispopulatie onder de aandacht te brengen en ook de interesse van éenieder voor deze vliegende wezen(tjes)(s) op te wekken. Nadat ik het artikeltje voor had gelezen aan vrouwlief en de kinderen, waren we het vrij snel eens dat we hier aan deel zouden nemen. De lokroep van de buitenlucht waren voor vrouwlief en mezelf de overheersende factor. Voor de kinderen waren dit de bat-detector en het avontuur bij maneschijn. Zo gezegd zo gedaan, we gritsten nog snel wat water en vier stukjes van mama’s cake mee en weg waren we naar Erembodegem.

Op weg naar onze bestemming was de zon nog volop aan het schijnen. De avond was nog maar een gedachte en het leek wel of we op een namiddaguitstapje vertrokken waren. Enkel de zon die al meer westelijker en lager stond liet vermoeden dat de avond reeds aan het naderen was. We lieten het niet aan ons hart komen en naderden het doel van onze reis, het schooltje “de regenboog”. We vonden snel een parkeerplaatsje en waren stipt om 19u30 op de plaats van afspraak. Éenmaal binnen op de speelplaats zagen we reeds een behoorlijke groep mensen in de rij staan om zich in te schrijven voor de wandeling. Een vriendelijke dame kwam ons echter vertellen dat de refter-filmzaal, waar de informatieve film zou gaan spelen, al volledig bezet was door het overrompelende succes van dit evenement. Men had beslist om de groep mensen in twee te splitsen, waardoor iedereen de kans zou krijgen om de film te zien. We zouden dus nog een half uurtje moeten wachten en vonden gelukkig 4 stoelen om het wachten wat dragelijker te maken. Onze oudste zoon vond speurend achter een houten afrastering een stukje strip, waardoor ook voor hem de tijd was sneller ging. Iets later dan gepland – door technische problemen bij het afspelen van de film voor de eerste groep – ging de deur van de refter open en begon de rest van de mensenmassa zich naar binnen te bewegen. Het moet worden gezegd, dit verliep rustiger dan ik had gedacht. Meestal probeert éenieder zich zo snel als mogelijk een plaatsje te veroveren en wordt er zonder veel tact gepoogd lijf en leden voor een ander te drummen. Natuurvrienden maken zich blijkbaar in dit soort van situaties wat minder druk, wat hen natuurlijk uitermate siert! Wij, vonden zo een perfect plaatsje en onze nacht van de vleermuis kon beginnen.

De film wees ons op de hachelijke situatie waarin de vleermuizen zich bevinden. De diertjes vinden tegenwoordig weinig verblijfplaatsen voor hun winterslaap, waar ze gedurende de periode zonder insecten moeten zien te overleven. Door het continue verstoren van hun winterslaap verliezen ze teveel energie en overleven daardoor veelal de lange periode zonder voedsel niet. Rust is dus enorm belangrijk voor de kleine voorlopertjes van onze vriend batman. Verder werden onze smaakpapillen door het bier en de kaas van de abdij van Orval (één van de weinige locaties waar de diertjes tegenwoordig nog onderdak vinden) uitgedaagd bij het zien van de beelden. Na de film was het tijd voor het echte werk: we mochten gaan stappen!

Buiten moesten we nog één keuze maken: de twee vleermuisgidsen van dienst hadden zich netjes opgesplitst. Bij wie zouden we ons aansluiten? Ik zag enkele gezichten terug die ik tijdens het lange wachten had geobserveerd. Stiekem had ik de mensen ingedeeld in twee groepen: de “die hards” of door de wol geverfde natuurpunt liefhebbers en de iets meer sporadische deelnemer. Bij de gids aan de rechterkant stonden naar mijn mening iets meer mensen uit de eerste categorie. De keuze was dus snel gemaakt, gezien ik de keuze die de “die hards” groep had gemaakt, opvatte als een kwaliteitslabel. Die keuze bleek achteraf gelukkig ook de juiste, want onze gids bleek echt wel van wanten te weten. We vertrokken op wandeltocht langs de Dender. Onze gids vertelde over de 17soorten vleermuizen die in ons land actief zijn. De kinderen werden op hun wenken bediend en mochten om beurt even de bat-detector vasthouden en pogen de echo’s te detecteren die de nachtzwevers uitstuurden om hun weg doorheen het groen te bepalen. Al snel zagen we de eerste vleermuizen kris kras door de lucht cirkelen. Het waren twee dwergvleermuizen. Onze jongens konden hun enthousiasme nauwelijks onderdrukken en tierden welig mee bij elke duikvlucht die onze ogen konden detecteren. Gelukkig trokken de diertjes zich weinig aan van het lawaai en zochten ze lustig verder naar hun 300 insecten voor die dag. In het natuurgebied “De Gerstjens” spotten we verder nog de rosse vleermuis en hoorde we het geluid dat het echo locatiesysteem van de watervleermuis voortbracht. We kregen hem echter niet te zien, ook al stelden we het geduld en het “stil zijn” van onze jongens tot het uiterste op de proef. Onze avonturiers mochten tot slot nog even een kijkje nemen in de bunker in aanbouw en konden zo de hopelijk toekomstige overwinterplaats voor de zoogdieren keuren. Althans toch voor wie een zaklampje mee op zak had, voor de andere was enkel een zwarte leegte te herkennen en veroorzaakte de foutieve volkswijsheid dat de vleermuisjes in het haar blijven kleven, menig koude rillingen bij de bunkerbezoekers. Als afsluiter kregen we van de natuurpunt organisatie een bloederig vampierendrankje aangeboden. Het druivensap visueel aangevuld met bessencoulis ging zoetjes binnen en vormde een waardige afsluiter voor onze avondlijke wandeling.

Met een gelukje hadden we weet gekregen van deze groene uitstap, maar het had ons naast een frisse neus een fijne en leerrijke avond bezorgd. Schrik voor onze vampiertjes hadden we niet gehad, maar onze sympathie daarentegen was zeker gegroeid. Laat ze maar lekker jagen, dat scheelt ons straks weeral een hoop muggenbeten.

Warmte

De klok heeft net 10u geslagen en om me heen heeft het licht plaats gemaakt voor donker. De avond is gevallen en geeft de langverwachte verkoeling af. Op warme dagen zoals vandaag is die eerste koelte een geschenk uit de hemel dat ons verhitte lichaam dankbaar opneemt. Voor het eerst sinds lang, geniet ik buiten van de stilte. Enkel de in de verte gedempte tonen van de basmuziek in het parochiezaaltje, laten weten dat er niet alleen rust overheerst in ons dorpje. De katten begrijpen niet goed wat er gebeurt, “baasje die buiten zit én dat in het donker?”. Goed gek die man hoor je ze denken en eigenlijk hebben ze wel gelijk.

Met de stilte komen ook de herinneringen van de dag naar boven. De ongevraagde wake-up call van Rudy (de hond van de buren) die ons in alle vroegte de dag liet groeten. De jongens die zich verheugden op het spelletje van Kizi en zich door optimaal te luisteren in de gunst van papa probeerden te manifesteren. De keuze om vandaag geen arbeid te verrichten door de helse temperaturen en het daarmee gepaarde gevoel van relaxen. De clowns in Aalst, die geïmproviseerd voorbijrijdende auto’s in hun act betrokken en als rasechte koppelaars een jonge man en vrouw aan elkaar voorstelden tijdens het evenement “cirkaalst”. Maar bovenal was er de waterwedstrijd in de tuin. Vrouwtjelief had het lumineuze idee om waterballonnen te gaan gooien. Alleen was dat zonder de waterballonnen gerekend. Deze waren van zo een sterke -of in deze context beter abominabele – kwaliteit, dat de ballonnen enkel ontploften tegen de muur. Maar zonder water geen waterpret en dus werden de – uit de Veluwe meegereisde – waterpistolen in gebruik genomen. Toegegeven, eerst had ik niet echt zin in een natte broek. Maar éenmaal ik mijn hoofd om het hoekje van het raam had gepiept, werd ik hartelijk getrakteerd op een regen van waterkogels. Ze lieten me dus geen keus en zo stortte ik me gewapend met het gele waterkanon in het strijdgewoel. Het koele water deed ons telkens opnieuw naar adem happen, maar de gedachte dat het straks payback time zou zijn, maakte dat ruimschoots goed. En dus trotseerden we allen het water en genoten we van het spel. Even was de hitte van dag veraf en zag ik bij onze oudste kapoen zelfs kippenvel. Grappig hoe zo iets simpel toch zo veel plezier brengt.

Moegestreden en doornat namen we tot slot een bad of douche en zaten we even later met ons vier gezellig in de pyjama tv te kijken. Ik genoot en was dankbaar voor de warmte van het gezin. Het was de warmte diep van binnen, de warmte die geen verkoeling nodig heeft, zelfs niet op een warme dag als vandaag.

Diep in de put

Zon, zee en strand.  Meer hebben kleine kapoenen niet nodig om een fantastische dag te beleven.  Met dat idee in het achterhoofd en natuurlijk met een uitnodiging op zak van zuslief, vertrokken wij zondag op dagtocht naar onze habitat aan zee Zeebrugge.  Ondanks de vermoeidheid van de dag voordien, waarbij we in één ruk onze twee provinciale hoofsteden Gent en Brugge met een bezoekje hadden vereerd, slaagden we er toch in om vrij snel én tijdig koers te zetten richting de Brugse badplaats.

Damme, de historische havenvoorstad, was echter onze eerste tussenstop.  De Uilenspiegelstad was het punt van afspraak en was blijkbaar voor veel mensen de eerste halte van de dag.  Na wat laveren tussen de toestromende wagens en fietsers, vonden we in de wat minder aangedane slekstraat twee gratis plaatsjes voor onze auto.  Snel namen we de eerste parkeerplaats in en posteerden vrouwlief en de kids zich als getrainde commando’s op drie openliggende hoeken van de tweede parkeerspot.  Oh wee diegene die nu nog een poging zou wagen om hier zijn auto tot stilstand te brengen.  Zuslief en haar gezin lieten – gelukkig voor onze  occasionele parkeerwachters  – niet lang op zich wachten.  Het plan viel in zijn plooi en verlost van onze vierwielers zetten we allen koers richting het marktplein.

In tegenstelling tot een aantal vorige bezoekjes was het dit keer zomer en was de temperatuur aangenaam.  Geen snijdende wind en geen vriestemperaturen.  We waren dan ook niet op zoek naar vriezeganzen die overwinterden nabij de kaarsrechte en bevroren grachten.  Ook de warme chocomelk of ajuinensoep zouden we deze keer niet nuttigen.  Vandaag was Damme op zijn best.  De boekenstad had zijn maandelijkse boekenmarkt – die op elke tweede zondag van de maand wordt gehouden – en deze had het plein voor het stadhuis volledig ingepalmd.  We hadden ogen te kort om alle boeken een glimp te gunnen én tegelijk de vier kapoenen gecontroleerd te laten uitzwermen over de boekenmassa.  Toch slaagde bijna iedereen erin om tegen het middaguur minstens één boek te kiezen en vertrokken we richting het Brugse zeetje.

Onze magen lieten nu ook van zich horen en dus werd het tijd om de nieuwe frituuruitbaters op de dijk een hart onder de riem te steken.  Het moet worden gezegd, de nieuwe uitbaters zijn zéér vriendelijk, doch de porties mogen gerust iets groter.  Mensen eten met hun ogen en de beperkte hoeveelheid stoofvleessaus en net voldoende gevulde frietbakjes ontlokten toch minstens wat vraagtekens.  De minpuntjes bedekkend met “de mantel der frietliefde”, genoten we toch allen van onze frituur gebakken aardappeltjes.  Het dessert natuuryochurtje en de koffie maakten het verhaal compleet.  We waren klaar voor de zee.

Wat later zaten of lagen we ingesmeerd en goedgemutst op het mulle zand voor de surfclub.  De kids hadden de schoppen gevonden en begonnen aan hun gebruikelijke graafwerken.  Wij lieten de teugels even los en konden genieten van zon, zee en strand.  Niets moest, alles kon en ieder genoot van wat rust en het koele briesje dat onze huid streelde.  Appels, wafeltjes, véél water en een ijsje later was de sfeer nog steeds dezelfde.  We genoten en vertelden honderduit.  Onze jongens en meisje hadden de put zo uitgegraven dat ze water hadden ontdekt.  Ook bij hen was diep in de put de verstandhouding optimaal.  Allen trokken ze aan één zeel en versterkten ze de zijkanten met de nodige kennis van zaken.  Zaten hier de eerste belgen die land op de zee zouden gaan winnen?

Als het aangenaam vertoeven is, gaat de tijd snel voorbij.  En zo stelden we pas rond zes uur vast dat de namiddag zachtjes voorbij was geschreden.  Tijd om te pakken dus, al was dat zonder onze kinderen gerekend.  De kous van uw blogger was met de nodige zorg ingegraven.  Van de diepe put waren alleen wat sporen overgebleven van de contouren van de put.  Met angst voor de vroege ochtend joggers – die nog met halfdichtgeknepen ogen – het strand zouden oprennen, hadden wij de opdracht gegeven om de diepe put weer dicht te gooien.  Gelukkig wist nichtje nog perfect waar ooms kaasgeur dragende voetenstofje gelocaliseerd zat.  Alsof ze een onwaarschijnlijk nauwkeurig meettoestel ingebouwd hadden, vonden de kids na een paar schephandelingen de kleine zwarte kous terug.

Twee uurtjes later reed ik met het gezin voorbij de KBC toren in Gent.  Net als reeds de hele dag hadden we opnieuw geluk gehad met de héél beperkte file.  De dag met onze twee gezinnen was écht hartverwarmend fijn geweest.  De verstandhouding opnieuw subliem.  Het was fijn met zo een gevoel het weekend te kunnen afsluiten.  Vrouwtjelief en de kids hadden reeds het zandmannetje op bezoek gekregen en bewogen zachtjes op het ritme van de snelweggroeven.  Wij hadden die dag de schat van plezier en fijne momenten gevonden … daar op het strand … diep in de put.

Band

Vaak besef je niet dat een dag overheerst wordt door één enkel woord of thema.  Achteraf pas wordt duidelijk dat in de voorbije uren vele kleine  hints verborgen zaten, wachtend op enige herkenning van de hoofdrolspeler.  Gisteren was zo een dag en zoals vaak had uw schrijvende hobbyredacteur pas in de avonduren het dagelijkse mysterie ontcijferd.  Band … hoe kon het ook anders …

De dag werd geopend door onze oudste bengel, die met een mooie sprong – zeker een negen waard op de Olypische spelen – het ouderlijke bed indook.  Vaak wordt zijn komst reeds aangekondigd door de snelle pas en stapgeluidjes die zijn voetjes op het laminaat doen weerklinken.  Blij en monter kwam hij ons haarfijn uitleggen hoe hij zijn vijand “de krabben” in het Wii spelletje Donkey Kong vandaag zou verslaan.  Met dank aan Youtube waar de soldaat tegenwoordig zijn tacktiek aan ontleent werd ons minitieus de te gebruiken sprongen en bewegingen uitgelegd.  Een meester met zwarte Obi (lees zwarte gordel of zwarte band) zou versteld staan van schijnmaneuvers die de jonge knaap reeds dient toe te passen.

Na het ontbijt werd het tijd om het nieuwe project waar de vader des huizes mee was belast verder uit te werken.  De gang – wachtend op haar nieuwe jasje – liet haar tijdelijke vakman niet meer los en de lokroep weerklonk driftig in mijn hoofd.  Vader moest en zou vandaag daarboven enige arbeid verrichten.  Masker aan, brilletje op, schuurpaprier in de hand en … schuren maar.  Op een inwendig deuntje van “Eye of the Tiger” begon ik de muren glad te zetten en gaatjes te vullen.  Al gauw hadden de kleine pleistervlokken neerdwarrelend hun weg gevonden om de “Roger” van dienst uit te dossen als een witte sneeuwman.  En ondanks het makser, was de smaak van pleister weer volop aanwezig.  Dapper echter ging ik door met het bandwerk – dat de éénzijdige schuurbewegingen toch wel zijn – en kon uiteindelijk net voor het heerlijke middagmaal dat vrouwtjelief had bereid fier een streep trekken onder de werkzaamheden en de muren in hun “babyvelletjes”-achtige aanblik bewonderen.

Na het twaalfuurtje diende ik het gras onder handen te nemen.  Het groene tapijt had dringend een kappersbeurt nodig en met wat tegenzin werd het benzineros van stal gehaald.  Gelukkig had ik deze keer de korte sessie voor de boeg, waarbij het gras van voor naar achter wordt gekortwiekt, deze beslaan immers de even maaibeurten.  De lange sessie orienteert zich van links naar rechts en bevat meer rotaties, maar zoals het boekje “Gazons” dicteert houd ik mij eraan om dit strict toe te passen.  Loodrecht op de voegen van het terras werd het eerste baantje getrokken om vervolgens daarop verder te rijden.  Vlotjes kreeg algauw het volledige grasperk zijn nieuwe snit, waarbij de grasbanden als kamlijnen in het nieuwe kapsel te zien waren.  Mijn dagtaken zaten erop.  De tijd voor ontspanning brak aan.

Rijdend naar “Brugge die schone” , de stad waar Omi en Opi dezer dagen hun intrek hebben genomen, kwam het gevoel van ontspanning steeds meer naar boven.  Ondanks het feit dat we door de afstand steeds moeten plannen, slagen we er toch in om op een regelmatige fequentie onze familie een bezoekje te brengen.  Dat Brugge, een stad waar geschiedenis, cultuur en ontspanning zo mooi in elkaar vloeien ons steeds weer positief verrast, is dé reden dat de verre verplaatsing tegenwoordig geen issue meer is.  Iedereen komt graag naar de westvlaamse hoofdstad, die op wandelastand zo een mooie monumentale gebouwen herbergt en ook steeds een plekje vrij heeft voor een gezellig drankje met de familie.  Al wandelend met een ijsje in de hand kwamen we op de burg bij een voorstelling van de “Hypnotic Brass Esemble”.  Een band uit het zuiden van Chicago die momenteel de brugse toehoorder muzikaal naar “an other level” bracht en “one music” speelde.  Synchroon wiegelend van links naar rechts zorgden ze hun met hun koperblazers voor een aangenaam en dansbaar deuntje dat reeds had weerklonken over de hele planeet tijdens hun zes weken durende toernee en nu dus de sympathiek gebleven wereldstad had uitgekozen.  In het Astridpark was voor het iets meer jeugdige publiek Vama Veche aan de gang.  Een gratis zomerfestival dat graag een podium biedt aan jonge muzikanten en kunstenaars.  Onze kleine bengels hadden vrij snel de wensboom ontdenkt die met zijn witte linten en de ondergaande zon een prachtig decor bood voor een fijn speelmoment op de tonen van de Sunday Bell Ringers.  Een fijn familiemoment waarbij de muziek de verbondenheid koesterde en de familieband verstevigde.  De voorbij komende Johan Museeuw was aanleiding tot een hilarisch lachmoment waarbij de acteerprestaties van de (schoon)broers hun waarde bewezen.  Kortom, een fijne afsluiter … dachten we …

Bij het naar huis rijden werd snel een vreemd geluid achterin de auto hoorbaar.  Niemand van ons had het geluid reeds gehoord én zoekend naar een mogelijke verklaring werd ons ostentatief door voorbijrijdende auto’s duidelijk gemaakt dat er iets aan de hand was.  Een hulpvaardige man uit het land van de queen loste bij het stoplicht opgewonden de woorden “Flat Tyre!”, druk wijzend naar de achterkant van de auto.  Gezien vrouwtjelief vandaag opnieuw haar eerste werkdag had en ons aldus deze namiddag niet had vervoegd, hadden de omstandigheden beter gekund.  We vonden echter vrij snel een parkeerplaatsje om onze gehavende blauwe vierwieler veilig tot stilstand te kunnen brengen.  Maar de licht gekoesterde hoop dat het misschien allemaal wel zou meevallen bleek al snel een maat voor niets.  De band was écht wel plat en gelukkig was ik hier snel op gewezen.  Voor onze twee jongste bengels was dit natuurlijk wél een avontuur, al zag je de jongste zich zichtbaar afvragen hoe wij nu thuis zouden komen.  Met de luidspreker op – zodat iedereen kon meevolgen -belde ik vervolgens de pechverhelpingsdienst op.  De keuze om zelf aan de band te beginnen knoeien was met de twee kids in de buurt niet aan de orde, dit moest immers veilig en snel gebeuren. Trippel P duidelijk in het achterhoofd, gaf ik de kids de nodige instructies voor het moment dat de pechverhelper zou aankomen.  Duidelijkheid en kalmte zou ons hier doorheen loodsen.  Met de jasjes in aanslag en turend naar de komst van onze weldoener wachten we geduldig.  Met het geluk aan onze kant, kwam reeds na een kwartiertje de geel-witte wagen van VAB aangereden.  In een mum van tijd was de ronde boosdoener gewisseld door de bekwame “chef” van dienst en waren we al opnieuw op weg naar huis.  VAB staat weldegelijk voor Vlug (een) Andere Band.

Thuisgekomen gingen we allemaal snel slapen.   Ondanks de vele indrukken van de dag konden onze kleinsten vrij snel de slaap vatten.  En ik … was fier en tevreden over mijn … bandendag.