Ik sta zelden of nooit stil bij mijn eigen naam. Hoe zou het ook? Mijn naam klinkt zo vertrouwd. Rolt bij elke begroeting over mijn lippen. Wordt steevast onderaan elke mail of geschrift vernoemd. Elke gedachte of schrijfsel die ik met mijn medemens deel of de wereld instuur, krijgt als signatuur mijn naam. Gemerkt maak ik deze eigen. Patenteer de woorden met hun intonatie als een parfum dat zich langzaam met de lichaamsgeur vermengt.
Confrontatie
Gewoontegetrouw spreek ik mensen aan met hun voornaam. Niet alleen schept dit een persoonlijke band. Het maakt mijn confrater ook duidelijk dat ik bij de eerste woordenwisseling heb geluisterd. Zo was het ook deze namiddag. Een telefoontje naar Dreamland om de beschikbaarheid van een Waveboard te toetsen, bracht me in gesprek met Chris. Een vrolijk “Hallo met Chris” beantwoordde ik spontaan met “Dag Chris, met Wim …”. Chris diende terstond een level hoger te schakelen bij het uitvoeren van zijn taak. Ik wist immers met wie ik belde…
Even schrikken
Wachtend op een reactie van Chris zat ik pijltjes te tekenen op het papiertje dat voor me lag. Ik was zeker dat Chris me de juiste informatie zou verstrekken. Het was alleen nog even wachten tot hij de juiste zaken had nagekeken. Plots klonk daar “Wim …?” aan de andere kant van de lijn. Even was ik van slag. Chris kende mijn naam nog. Hij gaf me een koekje van eigen deeg. Ik was direct alert en had een fijn gevoel om zoveel klantvriendelijkheid.
Chris had deze namiddag perfect zijn taken uitgevoerd. Enerzijds had hij een fantastisch en heel correct telefoontje gepleegd. Anderzijds had hij het juiste Waveboard punctueel opzij gezet. Ikzelf ben echter nog steeds van mijn melk. “Wim” ben ik al sinds jaar en dag. Maar deze keer klonken de drie letters als een woord dat ik nog nooit had gehoord. Ik was volledig verrast. Was tactisch volledig overklast. Meer dan ooit echter besef ik nu de kracht van een naam. Zou Sun Tzu dat ook ooit hebben ontdekt? Ik moet dringend “The Art of War” eens lezen …
Daily Life Toughts 