Knietje

Zaterdagnamiddag. Iets voor vijf. Vijf mannen zetten zich in beweging bij het fluitsignaal. Doel: het winnen van een voetbalmatchke. En vooral, het verdedigen van de ouderraadskleuren. Het jaarlijkse schoolfeest had dit jaar ook een sportief luik. Papa's en mama's. Van fit tot fitst. Beslisten al ballend wie het voetbalidool van Sint-Vincentius werd.

Veld

Akkoord. Het veld was verschrikkelijk. Putten en hoopjes aarde verstopten zich willekeurig tussen het gras. Biljard kon hier niet worden gespeeld. Maar wie denkt op zo een moment aan de mogelijke gevolgen? Voetballen. Dat wilden we doen. Scoren en het liefst zo spectaculair mogelijk. Het kind in ons werd even wakker. De bal die rolde en wij trapten. Ook op onze adem.

Knie

Hoe het gebeurde? Stom natuurlijk. Maar dat is het wel vaker. Een beweging naar de bal. Vertrekken op volle snelheid. En dan … voet in een putje. De knie die naar buiten knikt en weer terug. Pijn. En even leek het licht uit te gaan. Je hoort de mensen wel. Maar vanbinnen leef je op een andere planeet. Je voelt en je weet, dit zit niet goed. Je wilt alleen weg. Even verdwijnen en bekomen. Je wonden likken en terug opstaan.

Afhankelijk

Het verdict? Dat, is de grootste grap. Een diagnose stellen kan men niet. Het blote oog kan hier niet oordelen. Een MRI, pas één week later, moet hier de oorzaak onthullen. Lopen, stappen, auto-rijden, zelfs naar de dokter gaan. Voor alles heb je iemand nodig. Ik haat het. Vervloek nog steeds dat putje. Wil zo snel mogelijk terug op mijn eigen benen staan.

Alles komt goed

“Vuisten in je zakken maken”. Mijn vader zei het vele keren. Wel, nu lukt het me even niet. Ik frustreer me in de immobiliteit. Zit met een uiterst kort lontje. Zelfs mijn eigen leuze “Alles komt goed”, durf ik te vergeten. Al blijft het waarheid en komt uiteindelijk alles goed. Maandag weet ik meer. Ben ook nu al vastberaden. Ik kom terug en overwin. En dat veld? Dat krijgt van mij … “een knietje”.

 

Posted with Blogsy