Papa Francisco

Daar was hij dan. De handen gekruist. Nederig en sober in zijn verschijning. Groots in zijn eenvoud. De massa schreeuwde. Was uitzinnig. Euforisch om de nieuwe Christen vader. Blij dat de beweging wederom een leider had.

In zijn hoofd tolden de gedachten. Voelde hij de last reeds op zijn schouders wegen. Was er even die twijfel en die onvermijdbare angst. Het sierde hem, Papa Francisco. De Argentijn met Italiaanse roots besefte duidelijk zijn taak. Begreep ook welke rol hij had.

Alle emoties liet hij toe. De wereld aanschouwde zijn gevoel. Hij greep ontwapenend terug naar de basis. Het gebed. Het plein werd stil en was verenigd. Zonder woorden werd zoveel gezegd. Geen franjes meer. Alleen de kern.

De jezuiet koos woensdagavond een schitterende naam. De keuze voor Franciscus vertaalt zijn empathie met hen zonder enig bezit. De elite apostel loochent duidelijk de Vaticaanse rijkdom. Ik juich het toe en voel alvast de energie die deze man reeds losmaakt.

Ik wens hem moed om te veranderen, te moderniseren en verjonging toe te staan. Kracht om te besluiten. Wijsheid om zijn kerk te leiden met een open geest. Niet het instituut, de gebouwen of de dienst zijn heilig. Wel de mensen. De gemeenschap. Waar liefde, vriendschap en medeleven centraal staan. Zonder onderscheid. Een baken van licht in een wereld die op zoek is naar zichzelf. Een samenleving die vreugde brengt maar ook ruimte laat voor stilte. Verdriet absorbeert en omzet naar hunkering tot leven. Die steun biedt aan hen die geen schouder hebben om te steunen.

De verantwoordelijkheid om de kerk te veranderen. Die ligt niet alleen bij deze Paus Franciscus. Hij brengt hoop, geloof en zette ons woensdag weer op weg. Nu, is het echter onze beurt.