Griezelig mooi

Gisterenavond was het eindelijk zover. Onze jongens zouden hun eerste optreden voor een groot publiek geven met het Heldergemse kinderkoor Ballabile. Dat ze er klaar voor waren wisten we wel zeker. Sinds de zomer hadden ze trouw hun wekelijkse repetitie afgewerkt. En ook de CD van zangjuf Barbara (met daarop de teksten ingezongen), was menig keer afgespeeld in huis. Zelfs papa en mama konden dus de tekstjes hier en daar vlotjes meezingen. Al zou de basstem van papa niet echt gewaardeerd worden bij de vertederende kinderklanken van het Heldergemse kinderkoor.
Maar goed, rond half zeven zetten nonkel Jimmy en ikzelf onze twee koorknapen af in de Wattenfabriek te Herzele zodat ze zich konden klaarmaken voor de show. Er was al een mooie griezelige sfeer gecreëerd in de inkomhal en onze jongens vonden het geweldig. Menig pompoen werd van naderbij onderzocht en de griezelsnoep liet hen al watertanden. Er moest echter nog eerst gezongen worden. We zetten hen dus af in de kleedkamer der artiesten en lieten hen volledig opgaan in de sfeer van heksen en monsters. Een laagje schmink zou de transformatie straks voltooien. Papa en nonkel waren niet langer gewenst en dus reden we vlug terug naar huis om onze wederhelften, neefje en nichtje op te halen. Thuis begon de spanning zich ook op te bouwen. De verbeelding deed haar werk en ook ons hart begon stilletjes een slag of tien hoger te slaan. De wens om een goede plaats te hebben in de zaal deed ons natuurlijk veel te vroeg vertrekken. Tenminste, dat dachten we…
Éenmaal opnieuw voltallig aangekomen in de Wattenfabriek, bleek ons plan om nog wat te wachten in de auto – en daar niet als eerste aan te komen – ijdele hoop. Er stond al een rij mensen en dus moesten we – om onze goede plaats te waarborgen – al aanschuiven. Onze wachttijd werd echter opgevrolijkt door de heksen, die mits vrijwillige bijdrage een leuk programmaboekje aanboden. Tijd om een eerste griezelblik te werpen op onze jongens, die hun angsten en gekke snuiten hadden laten vereeuwigen. De kapoenen deden al een eerste keer ons hart smelten. En ja, éénmaal de deuren werden geopend liet elke fiere ouder, grootouder of kennis even de mantel der beleefdheid vallen en konden we ons drummend een stoel bemachtigen in de middenbeuk. Een vrij goede plaats was dus ons deel. Het was nu wachten onze zangertjes.
De naam Ballabile een staat voor een deuntje waarop gedanst kan worden. Ideaal dus voor kinderen. Wij waren alvast razend benieuwd en het wachten mocht een orgelpunt kennen. De stem van Frida Kroket (uit Samson en voor deze gelegenheid de dame die de teksten meesterlijk aan elkaar wist te spreken) gaf het griezelstartschot. De show kon beginnen. De camera kon aan en we hielden even onze adem in.
De zangertjes openden met een spokenlied waarbij ze stappend het podium betraden en eindigden in een heksenkring. De toon was letterlijk en figuurlijk gezet. We waren één en al oor. Tita tovenaar, de draak van drakestijn, enge mannetjes, kwixakwonia en heksenrock & roll waren weergaloos en echte hoogtepunten in de liedjes. Ook de solo van onze oudste kapoen was natuurlijk één van de hoogtepunten. Zonder schroom en duidelijk zong hij Lord MacDowel zuiver en correct. Een moment om te koesteren. Als ouder kun je weinig meer verlangen van zo een jong maar muzikaal leventje. De zenuwen hadden duidelijk geen vat op zijn zotte kuren. En dus werden zijn podiumkunsten door menig mensen gesmaakt. We weten nu wel zeker dat de papa en mama genen duidelijk ook in de kleine kapoen aanwezig zijn. Vergeten we echter onze jongste zanger niet. Alle liedjes had de kleine man zich op drie maanden tijd eigen gemaakt. Een niet te onderschatten prestatie waar we terecht fier op zijn. Ook zijn stemmetje kleurde mee de warme klank van Ballabile en kwam af en toe duidelijk hoorbaar boven het kinderkoor uit. Zijn ontwapende blik en achting voor zangjuf Barbara waren ontroerend. Elk diamantje vormde samen mee de 32 karaats koordiamant. Deze was onbetaalbaar, doch griezelig mooi!
De gebeurtenissen van gisterenavond nog eens afspelend, ben ik dankbaar. De twee kleine zangertjes zongen gisteren een mooie strofe in hun levenslied. En niet alleen in dat van hen. Ook ons raakte hun klanken tot in het diepste van ons hart. Dat dit samen met de mensen uit Heldegem kon maakt het des te mooier. Dankzij onze jongens bouwden we opnieuw een bouwsteentje in de brug naar samenleven in een warme, gezellige en vreugdevolle dorpsomgeving. Want ik geloof echt dat daar muziek in zit!

Knuffels

Van een knuffel heb ik altijd genoten. In mijn kinderjaren gaven de knuffels met mama en papa een gevoel van veiligheid en waren ze ook dé manier om dankbaarheid uit te drukken. Tegenwoordig horen ze bij elke aankomst en vertrek binnen de familie. We houden graag vast aan deze warme traditie. Niet alleen geven de knuffels een blijk van waardering, ze geven ook onbewust aan dat de band genegenheid bevat en dat we er voor elkaar zijn.

Toen ik deze week ’s avonds thuis kwam stond mijn oudste zoon me op te wachten. Terwijl de poort openging en ik gepakt en gezakt de garage binnenstapte vloog de jonge knaap rond mijn hals. “Pappie!!!!” … riep hij luidkeels terwijl hij me trakteerde op een warme verwelkomende knuffel. Ondanks het feit dat ik mijn handen vol had met mijn werktas, brooddoos en de post en ik hem dus niet kon ondersteunen, zat hij muurvast rond mijn hals. Het gaf een fijn gevoel. Niet verstikkend zoals de beschrijving doet vermoeden, maar een gevoel van fierheid. De kapoen liet me duidelijk merken dat ik deel was van zijn hartenkring. Angst dat hier een dubbele bedoeling achter zat had ik niet, ik voelde aan de intentie dat hij gewoon blij was met mijn komst. “Mooi, de traditie zet zich voort”, dacht ik, terwijl ik het moment probeerde te vereeuwigen bij mijn dierbare momenten.

Dat het echter niet altijd een knuffel zal zijn de komende jaren, daar ben ik me héél goed van bewust. Wanneer mijn kleine grote man volwassener zal worden, zal hij mogelijks die knuffels wat mijden. Maar er is niets verkeerd met een aai over zijn hoofd of een warm schouderklopje. Nu al denk ik echter diep vanbinnen, dat de omarming in z’n DNA verweven zit en verankerd zal worden in zijn bestaan. Het simpele lichamelijk gebaar zal hem de kans geven om ook zonder woorden zijn hart te laten zien.