Kerstster

Tijdens onze zondagse wandeling tussen het Heldergemse weiland, schoot het me te binnen.  Ik was mijn belangrijkste taak van het weekend compleet vergeten.

Toegegeven, mijn dag was tot nu toe goed gevuld geweest.  Balletjes in tomatensaus met frietjes had ik op het zondagse menu getoverd.  Om na de afwas mijn taak als copywriter ter harte te nemen voor de ouderraad.  Het dankbare onderwerp van Moulin Rouge had me hier niet al te veel problemen gegeven. En zo konden we – toen mijn lieve wederhelft haar zondagse ziekenhuisshift had afgewerkt – met ons gezin de eerder genoemde zondagswandeling beginnen.

De verkenning van de onbekend kleine landweg maakte onze wandeling zowel historisch als boeiend.  Maar mijn vergetelheid bleef knagen.  Ik kon het niet maken om nog een week te wachten met het hangen van de kerstverlichting.  De straat rekende op mij.  Sterker nog, Kerst rekende op mij.

Thuisgekomen, begon ik verlicht door de Kerstsfeer aan mijn belangrijke opdracht.  Een vluchtige tekening later stond ik gewapend met boor en boormachine voor onze huisgevel. Een paar gaatjes extra, meer had ik niet nodig om onze traditionele kerstboom te veranderen in een nieuw kerstsymbool.  Ladder op, ladder af.  Dat herhaalde ik een paar keer. Tot even later, het moment was aangebroken … “Oooh, het is een ster!”, hoorde ik mijn jongste zoon roepen.  Ik wist dat het goed zat.

Dat het niet de mooiste ster van het Europese halfrond is, daar ben ik me van bewust.  Maar dat trek ik me lekker niet aan.  De sfeer van Kerst.  Het gevoel van samenhorigheid.  Het goed gevoel dat de twinkelende lichtjes bij elk van ons naar boven brengt.  Dat houden we graag in ere.  Brand lichtjes, brand!