Moorseelse Lucht

Ondanks het feit dat ik reeds meer dan 10 jaar de westvlaamse vlakte geruild heb voor de oostvlaamse heuvels, blijft terugkeren naar de heimat steeds een feest. Hoewel mijn “thuis” zich nu niet meer in Moorsele (Mortsella voor de vrienden uit het jaar 1046) afspeelt, maar in Heldergem (“Heldreghem” voor de vrienden uit 1096), blijft de lucht daar iets speciaals hebben. En neen, ik heb het niet over de vele varkentjes die hun kweekprogramma ondergaan bij één van de vele varkensboeren die de streek rijk is. De lucht heeft iets magisch en ruikt naar een geur die de mix is van snoep van madeleintje, plezier, frietjes van “aan’t standbeeld”, ’t zwembad, bakkerij ’t Vrije, de aardbeien van bij Koen de fruitboer, slagerij ’t Hoeksken en de lekkere ijsjes met drie kleuren die we als kind zo graag aten. Nog steeds ben ik straatjes en kleine weggetjes in mijn huidige streek aan het ontdekken, maar in Moorsele is quasi geen enkel weggetje mij onbekend. Wat reed ik daar vaak met de fiets, koersend en mij inbeeldend dat ik de groene of gele trui van de grote “Tour de France” aanhad. Of voetballend in de tuin, doelpunten makend als was ik de topspeler van de Westvlaamse voetbalreus Club Brugge. Ja, Moorsele was een fijne gemeente om in te wonen. Ik wist echter reeds vrij vroeg dat ik niet daar zou wonen als ik groot was. Noem het “het lot”, maar kleine Wimpi wou de Wereld zien. De wereld is uiteindelijk slechts 76 km verder geworden, maar het voelt goed. Kleine Wimpi vond zijn “soulmate” met biotrekjes in het landelijke Heldergem. Als de wind goed zit, dan ruik ik het nog. Misschien héél miniem, maar net genoeg voor die ene kleine herinnering aan mijn geboortedorp. En net dat is wat die Moorseelse lucht zo bijzonder maakt!