Zonder Energie

Deze namiddag hadden we alles op orde.  De garage was opgeruimd, de zolder opnieuw wat voller gestouwd met prullaria en de dieren waren gevoederd.  Er was zelfs tijd geweest voor een verkwikkend powernapje dat de energiereserve opnieuw had geladen.  Energie, iets wat deze namiddag een zeer voorname rol zou spelen.

In Frankrijk waren het de ronderenners die hun energieverlies zo goed mogelijk probeerden te verdelen tijdens de lange afsluitende tijdrit van “Le Tour”.  Elk perste het laatste beetje uit hun afgepeigerde lijf dat drie weken een loodzware uitputtingsslag had gestreden.  Op het koningsplein te Brussel waren het de deelnemers van het defilé die op de nationale feestdag synchroon voorbij onze vorst marcheerden en de groepsenergie ten toon spreiden.

Hier thuis waren het vooral onze jongens die hun energie aan het kanaliseren waren en volledig opgingen in hun spelletje.  Vrouwtjelief was al dweilend de finishing touch aan het verwezelijken in de garage en ik genoot van de beelden van de beeldbuis.  Alles normaal dus … tot plots … “tjak” … niets meer!

In een eerste reactie denk je aan de tv, vervolgens werkt ook het licht niet en wordt de stroomkast onder de loep genomen.  Alhoewel … water (van het dweilen) en geen stroom wekte bij mij in eeste instantie de vrees voor kortsluiting op.  Vrouwtjelief werd dus even kort maar krachtig ondervraagt en gaf een al even krachtig antwoord terug.  We zaten zonder stroom, maar was het enkel bij ons?

Eén voor één zagen we de buren vragend naar buiten komen.  “Ook geen stroom?”, ging heen en weer en je zag zo de opluchting bij de vraagsteller bij het zien van lotgenoten.  De smalltalk kon even en de tijd was nu van minder belang.  Langzaam maar zeker daagde ook wat er nu ontbrak.  Geen internet om de tijd zonder tv te doden, geen warme koffie want geen microgolf, geen gsm want de batterij was leeg, geen water voor het toilet want de pomp werkte niet.  De afhankelijkheid is groot besef je dan.

De zon leek te beseffen dat ze iets extra moest doen en als bij donderslag maakten de wolken plaats voor blauwe lucht en zonneschijn.  De tuin leek nu veel aantrekkelijker en al snel zat iedereen in de groententuin of spelend in het gras.  In huis was het stil, geen radio of tv, geen gezoem van de koelkast of de diepvriezer.  Ook dat had zijn charme en blijkbaar recht op zijn moment.  Tot plots die dubbele biep weerklonk, als voorbode van wat komen zou.  De start van een nieuwe energieboost die door de kabels het dorp, de straat en vervolgens het huis in vloog.  Elk toestel werd wakker en de stilte werd doorbroken.

De straat en ook de tuin liep leeg.  Als magneten werd éénieder aangetrokken tot wat met energie werd gevoed.  De jongens waren superblij en dankbaar voor wat zo normaal geworden is.  Het leven hernam weer zijn gewone gang, alsof er nooit een onderbreking was geweest.  Hoe hard moet het zijn zonder energie.  Ik hoop dat ik het nooit leren moet.