Verend door het leven

Woensdagnamiddag was het zover. Gegipst reed ik in één van de rolstoelen de afdeling orthopedie van het UZ Gent binnen. Kraaknet was het er. Groots ook. Met een Wall of Fame had het evengoed de receptie van een commercieel bedrijf kunnen zijn. Doel was een second opinion voor mijn knietrauma. (Zie mijn blogpost Knietje). En ze lieten er geen gras over groeien in het Gentse UZ. Weinig tellen later knipte de verpleegster reeds het laatste stukje van mijn gips door en werd mijn knie bevrijd. Ik krukte (of hoe heet je iemand die zich met krukken verplaatst) van de gipskamer terug naar het bureau van dokter Arnout en nam plaats voor een hoopgevende diagnose.

O-Day

Snel en doortastend werd mijn geteisterde knie onderzocht. MRI beelden werden bestudeerd. En je zag de dokter instemmend knikken. “Je knie is goed ontploft” zei ze vervolgens. Waarna ze ons twee voorstellen deed. Optie 1 was een nieuwe techniek uit Zwitserland LigaMys genaamd. Een nieuwe techniek die als voordeel heeft dat de kruisband wordt herbruikt. (Later meer daar over). Optie 2 was de klassieke methode waarbij één of meerdere donorpezen worden gebruikt om als kruisband dienst te doen. Veel tijd om te beslissen was er echter niet. Optie 1 kan enkel de eerste drie weken na het trauma. We hadden dus nog twee dagen. Zo kwam het dat ik de volgende dag reeds zou worden geopereerd. Donderdag werd O-day of operation day.

Slaap Wimpie slaap

21 uur later lag ik slapend op de operatietafel. Omringd door technische hoogstandjes was ik overgeleverd aan het talent en de koelbloedigheid van enkele top-medische warmbloedigen. Een kabel werd door mijn kruisband geweven en een veer overkoepelde de resterende centimeters. Kabel en veer werden vervolgens vastgeboord op boven- en onderbeen. Amper vijf gaatjes had het kruim van het Gentse Orthopedieteam nodig om mijn voorste kruisband te reconstrueren. Een prikkelend slaapmiddel had mij iets daarvoor op ontmoeting met Klaas Vaak gestuurd. Zonder slaapliedje maar wel met respect en kunde.

Wakker

Twee uur later ontwaakte ik op recovery. Bibberend van de kou werd ik warm onthaald door drie paar ogen. Een extra handdoek, warme lucht via een buis en ingeduffeld in mijn ziekenhuisbed, kwam ik langzaam op mijn positieven. Ja, ik had pijn. Maar die werd zo goed als mogelijk onder controle gehouden door de verpleegster. Ik was in goede handen. Maar wou toch snel naar huis.

Brace

Na een nachtje Short-Stay mocht ik uiteindelijk naar huis. Met een Brace van het bedrijf TOB moet ik de komende vier dagen gestrekt de nodige rust aan mijn knie gunnen. ’t Is even tandenbijten maar gelukkig brengt ijs heel wat verlichting. De Brace beschermt mijn knie tegen ongecontroleerd plooien en zal me de komende maanden de nodige steun bieden. Zo hoop ik snel terug de wereld van de mobiliteit te betreden. Ik voel me gesterkt. Weet dat ik samen met ons gezin wat tegenslag de baas kan. Misschien plooi ik ooit opnieuw wel dubbel. Maar ik kom altijd weer terecht. Ik ga immers vanaf nu … verend door het leven.

Zie hier het filmpje van LigaMys

 

Posted with Blogsy

Nog één dag. Nog één keer slapen.

Nog één dag. Nog één keer slapen.

Dan zijn we weer compleet. Opnieuw gezellig met ons vier. Onze oudste telg terug in het nest. Het gezin verenigd. Op zijn sterkst.

Wat hebben we dit onderschat. Het gemis van een kind. Het afwezig zijn van de eerste boorling. Elke vezel schreeuwt het uit. Elk moment brengt een herinnering.

Voor het slapen sturen we een nachtzoen en een knuffel. Bij het ontwaken wat goede energie. We hopen op een veilige maar fijne kampdag. We hopen dat hij gelukkig is.

De liefde voor onze oudste jongen. De angst en het gemis. Het hoort erbij en leert ons los te laten. Onze jongen wordt groot. Ontdekt het leven. Ervaart de vrijheid en zelfstandigheid.

Morgen verwelkomen we hem met een tornado aan knuffels. Eten frietjes en laten hem weer wennen aan ons huis. Zijn thuis waar hij zijn plaats heeft. De veilige haven met een warm onthaal.

Tien dagen onthulden hoeveel we van onze kroonprins houden. Tien dagen merkte ons viertal op een onuitwisbare manier. We werden allen sterker. Waarderen meer dan ooit het samenzijn. Het leven als gezin met vier.

Nog één nacht. Nog één keer slapen.

Winterprik

Troosteloos de dag door? Dat dacht je maar. Een twee-uurtje aan de keukentafel. Elk vond zijn gading. Lekkere koffie. Soep met balletjes. Een chocomelk met een beetje speculoos. Buiten de kou en sneeuw. Binnen de warmte van ons gezin. Vier keer een glimlach. Vier keer genieten. Wie maalt dan om die kleine winterprik?

Reiskriebels

Reiskriebels, een fantastisch gevoel. Verwachting, verlangen, benieuwdheid én hoop samengeperst in één gevoel. Reeds vele dagen voor het vertrek aanwezig en steeds voller en overheersender naarmate dat moment van vetrek nadert. Ook dit jaar zijn ze weer in volle glorie aanwezig.

Ik merk dat met de kriebels, ook de waakzaamheid steeds vaker opduikt. Vaak wordt deze gewekt door kleine dingen: auto = staat er genoeg spanning op de autoband?, google maps = weet ik hoe ik rijden moet?, pillendoos = is de medicatie in orde?, mail = is de reservatie bevestigd? … Vreemde verbanden worden gelegd in dat hoofd. Het roept ook herinneringen op naar het papiertje dat door papa voor de reis werd opgemaakt. Initiëel het verzamelmeesterwerk van behouden en zorgeloos vertrekken om vervolgens doorkrast en gekreukt bedankt te worden voor bewezen diensten.

Spijtiggenoeg eindigen de reiskriebels bij vertrek vaak op het podium en is het hoogste schavotje gereserveerd voor angst en gejaagdheid. Familie Zen is dan even Familie stress. Dit jaar echter wordt het anders. Als bedreven strategen hebben vrouwtjelief en ikzelf de richting en bakens uitgezet. Elk kent zijn taak, elk weet wanneer we vertrekken. “Less is More” is de leuze voor de koffers en de nacht brengt raad op elk mogelijk probleem. Trippel P houdt de kinderen in de pas en de liefde is sterk als nooit tevoren. Kortom … we zijn er klaar voor.

Reiskriebels, een fantastisch gevoel … dat dit jaar nog intenser wordt. Procul Dubio!