Als jonge tiener kreeg ik van mijn papa een beeldje dat we geërfd hadden van mijn grootvader. Het was een beeldje van Sint Albertus en had altijd een voorname plaats gekregen bij opa thuis. Papa was op zoek naar een geschikte plaats en kwam mijn kamer binnengestapt. “Hier is het beeldje van opa, laten we dit hier ergens ophangen” zei papa. Samen keken we de kamer rond en kwamen tot het besluit dat de muur naast mijn bureau ideaal zou zijn. Het houten schrijntje werd opgehangen en Sint Albertus kreeg zijn plaats.
Eenmaal opnieuw alleen in mijn kamer besloop me even de gedachte om het beeldje toch niet hier te laten hangen. Zou dit niet te belachelijk overkomen voor mijn vrienden die hier af en toe zouden komen? Vreemd genoeg leek één actie me voldoende om de twee gevoelsuitersten (belachelijk versus erfstukje én aldus dus belangrijk) te verenigen. Een stukje papier en wat plakband brachten soelaas en voldaan keek ik naar het resultaat. Sint Albertus was Albère geworden. Zijn nieuwe naam gaf het oude beeldje een hedendaagse toets die volstond om in een jeugdkamer te overleven. Oud en jong verenigd in de strijd om het diploma. Zijn strenge blik volstond om opnieuw die concentratie op te roepen en de speelsheid te laten varen. Zijn luisterend oor was er steeds als ik niet verder kon en even stoom moest aflaten. Zijn aanwezigheid van goudwaarde als ik steun nodig had. Had Opa het misschien allemaal zo voorzien?
Albère heeft het niet overleefd. Ondanks zijn jarenlange staat van dienst bij Opa en bij mezelf is hij verloren gegaan in de laatste verhuis. Doch, ik ben er zeker van dat hij ergens een nieuwe taak gekregen heeft. En is dat niet zo, dan mag hij fier zijn. Ook hij kneedde me tot wie ik ben.
Albère, oprecht bedankt!
Daily Life Toughts 