Knuffels

Van een knuffel heb ik altijd genoten. In mijn kinderjaren gaven de knuffels met mama en papa een gevoel van veiligheid en waren ze ook dé manier om dankbaarheid uit te drukken. Tegenwoordig horen ze bij elke aankomst en vertrek binnen de familie. We houden graag vast aan deze warme traditie. Niet alleen geven de knuffels een blijk van waardering, ze geven ook onbewust aan dat de band genegenheid bevat en dat we er voor elkaar zijn.

Toen ik deze week ’s avonds thuis kwam stond mijn oudste zoon me op te wachten. Terwijl de poort openging en ik gepakt en gezakt de garage binnenstapte vloog de jonge knaap rond mijn hals. “Pappie!!!!” … riep hij luidkeels terwijl hij me trakteerde op een warme verwelkomende knuffel. Ondanks het feit dat ik mijn handen vol had met mijn werktas, brooddoos en de post en ik hem dus niet kon ondersteunen, zat hij muurvast rond mijn hals. Het gaf een fijn gevoel. Niet verstikkend zoals de beschrijving doet vermoeden, maar een gevoel van fierheid. De kapoen liet me duidelijk merken dat ik deel was van zijn hartenkring. Angst dat hier een dubbele bedoeling achter zat had ik niet, ik voelde aan de intentie dat hij gewoon blij was met mijn komst. “Mooi, de traditie zet zich voort”, dacht ik, terwijl ik het moment probeerde te vereeuwigen bij mijn dierbare momenten.

Dat het echter niet altijd een knuffel zal zijn de komende jaren, daar ben ik me héél goed van bewust. Wanneer mijn kleine grote man volwassener zal worden, zal hij mogelijks die knuffels wat mijden. Maar er is niets verkeerd met een aai over zijn hoofd of een warm schouderklopje. Nu al denk ik echter diep vanbinnen, dat de omarming in z’n DNA verweven zit en verankerd zal worden in zijn bestaan. Het simpele lichamelijk gebaar zal hem de kans geven om ook zonder woorden zijn hart te laten zien.

Rollercoaster

De afgelopen week was een week van ups and downs. Als een rollercoaster was ik van opperste gelukstoestand naar diep verdriet geslingerd, om vervolgens opnieuw de normale gedragstoestand te bereiken. Een beetje veel voor één week hoor ik mezelf denken, maar goed, ook dat is een ervaring die je in het leven moet hebben ervaren.

De week begon schitterend met een grandioos huwelijksfeest. Goed gezelschap, verfijnde keuken en muziek die aanzette tot dansen, zorgden voor een sfeertje waarin vrouwtjelief en ikzelf opnieuw als onbezorgde tieners eens gezellig zot mochten doen. De gêne van de eerste danspassen snel voorbij (ondanks de nultolerantie op gebied van alcohol), dansten we op de grappige schlagermuziek die voor het iets oudere publiek werd gespeeld. De immer aanwezige slows zorgden dan weer voor een intiem moment en de leuke cowboy- en folkdansjes gaven ons de tijd van ons leven. De gejaagdheid van elke dag was even weg en de vreugde liet ons toe weer dichter naar elkaar te groeien. Het was een fijne avond die we dankbaar met stip bij onze “most precieus” herinneringen plaatsten.

Zoals het echter vaker gaat na nachten met weinig slaap was de werkweek zwaar om dragen. Niet alleen door de professionele beslommeringen die we wekelijks te lijf moeten gaan. De week was vooral mentaal belastend. Zo blij ik was de avond van het huwelijksfeest, zo treurig maakte mij de eerste dagen op het werk. Meningsverschillen liepen uit de hand, maar vooral de non-communicatie viel me zwaar. De opgebouwde balans zwiepte onverwachts totaal de andere kant uit. De naald stond keihard op het laagste peil. Was er op mijn ziel geen eelt aanwezig tot op heden, dan werd ze er deze week met brio opgeschuurd. Uit een negatieve ervaring iets positiefs halen was echter mijn doel aan het einde van de week. Je stelt jezelf in vraag en je bekijkt jezelf vanuit een andere hoek. Je ontdoet jezelf van de ruwe schil tot je opnieuw vindt wat waardevol en dierbaar is. Het dan opnieuw gaan bouwen geeft nieuwe energie en laat ook toe opnieuw evenwichtig en vast op je benen te staan. Gesteund vanuit de wortel der aarde kon ik mij herpakken en opnieuw kijken met positieve blik. Ik wist weer wie ik was en waarvoor ik stond, twijfel had plaats gemaakt voor visie. Ik pakte dus opnieuw de koe bij de horens en dat resulteerde in een waardige afsluiter.

De week nog eens overdenkend, kan ik met gerust gemoed een strik rond deze periode strikken. Het feestelijke karakter van de strik brengt me weer bij de feestelijke stemming van begin deze week. De cirkel is dus rond, al mag ik hopen dat ik deze keer wat langer kan genieten op de top van de rollercoaster. Beneden heb ik het immers wel weer gezien voor een tijdje.

Ouderraad

Rond iets voor acht stapte ik gisterenavond met een knorrende maag de auto in. Bestemming was het schooltje waar onze twee kapoenen nu reeds zes en vijf jaar vertoeven en waar ze stap voor stap aan hun toekomst bouwen. Dit keer, waren het echter niet onze twee jonge telgen die het onderwerp vormden van het bezoek, maar was het uw schrijvende hobbyredacteur die met de mede-ouderraadsleden in de bloemen werd gezet. We vierden het afgelopen werkjaar waarin we er opnieuw in waren geslaagd de school, de kinderen en hun ouders samen te brengen en hun tijd op Sint-Vincentius te verfrissen met activiteiten en ontmoetingen. Benieuwd naar de keuze aan kazen en fruit stapte ik goedgemutst de oprijlaan naar de speelplaats toe. De schoolpoort stond verwelkomend open en de lichtstralen van de grote lichten op de speelplaats baanden een pad doorheen de opkomende valavond. Ik voelde me welkom …

In de gang van de school hoorde ik het lawaai van opgewekte stemmen, de keuze tussen lerarenkamer en refter werd op die manier een uitgemaakte zaak. De stemmen volgend en reeds lichtjes de geur van kaas waarnemend liep ik recht op mijn doel af. Mijn bewondering was echter groot toen ik de prachtig gedekte tafel zag versierd met kaarsjes , bloemglaasjes met Oost-Indische kers en kleurrijke servetten! De tafel – samengesteld in een optimaal vierkante vorm – stond daar uitnodigend te wachten en straalde warmte uit. Sommige van mijn mede-ouderraadsleden hadden echt wel een pronkstukje afgeleverd. Groot was dan ook mijn dank voor hun inzet en effort die ze hier (opnieuw) hadden geleverd om de avond te verzorgen.

De muziek bracht iedereen stilletjes in een rustige, aangename stemming en we konden – toen we voltallig waren – een toast uitbrengen op ons team. Een team van mensen met een groot EQ waarvan ik nog steeds elke keer iets oppik. Het groepsgevoel was er én de honger ook! Het was dan ook niet verwonderlijk dat na een korte aperitief (met verse groenten knabbeltjes), we met z’n allen de kaas en het fruit maar al te graag verorberden. Er werd ons eerst echter meesterlijk (of in dit geval juffrouwlijk) gewezen door Juf Marian op de snijtechniek bij het nuttigen van kazen. Deze les zal me voor eeuwig bijblijven, ze kwam echter rijkelijk te laat want het hart van de kaas was uiteindelijk reeds voor Rut. Ikzelf bleek de jongste telg te zijn van deze fijne groep mensen, de Benjamin uit Heldergem. Maar die rol vervul ik met plezier.

Eten aan een tafel opgesteld in een vierkante kring, brengt met zich mee dat vanaf elke plaats iedereen begrijpbaar is. Op die manier mis je weinig van het gesprek dat je het meeste boeit. En het moet worden gezegd, ik heb gelachen. Ook nu nog heb ik plezier terwijl ik de geheugenfilm van gisteren laat afspelen. Er was ook ruimte voor openhartigheid en begrip. Voor emoties en voor stilte. En laat het nu nét die zaken zijn, die het leven de moeite waard maken. Het zijn niet de kazen, het fruit of de mattetaart die van deze avond een mooie avond maakten. Het was de verbondenheid tussen de mensen rond de tafel. De bereidheid tot luisteren en samenwerking. Het delen met gelijkgestemden. De kracht van het geven zonder krijgen.

Ik ben de voorbije jaren gegroeid als mens én als vader en dat is het geschenk van een ouderraad als deze. Bedankt allemaal!

Moorseelse Lucht

Ondanks het feit dat ik reeds meer dan 10 jaar de westvlaamse vlakte geruild heb voor de oostvlaamse heuvels, blijft terugkeren naar de heimat steeds een feest. Hoewel mijn “thuis” zich nu niet meer in Moorsele (Mortsella voor de vrienden uit het jaar 1046) afspeelt, maar in Heldergem (“Heldreghem” voor de vrienden uit 1096), blijft de lucht daar iets speciaals hebben. En neen, ik heb het niet over de vele varkentjes die hun kweekprogramma ondergaan bij één van de vele varkensboeren die de streek rijk is. De lucht heeft iets magisch en ruikt naar een geur die de mix is van snoep van madeleintje, plezier, frietjes van “aan’t standbeeld”, ’t zwembad, bakkerij ’t Vrije, de aardbeien van bij Koen de fruitboer, slagerij ’t Hoeksken en de lekkere ijsjes met drie kleuren die we als kind zo graag aten. Nog steeds ben ik straatjes en kleine weggetjes in mijn huidige streek aan het ontdekken, maar in Moorsele is quasi geen enkel weggetje mij onbekend. Wat reed ik daar vaak met de fiets, koersend en mij inbeeldend dat ik de groene of gele trui van de grote “Tour de France” aanhad. Of voetballend in de tuin, doelpunten makend als was ik de topspeler van de Westvlaamse voetbalreus Club Brugge. Ja, Moorsele was een fijne gemeente om in te wonen. Ik wist echter reeds vrij vroeg dat ik niet daar zou wonen als ik groot was. Noem het “het lot”, maar kleine Wimpi wou de Wereld zien. De wereld is uiteindelijk slechts 76 km verder geworden, maar het voelt goed. Kleine Wimpi vond zijn “soulmate” met biotrekjes in het landelijke Heldergem. Als de wind goed zit, dan ruik ik het nog. Misschien héél miniem, maar net genoeg voor die ene kleine herinnering aan mijn geboortedorp. En net dat is wat die Moorseelse lucht zo bijzonder maakt!