Vaak besef je niet dat een dag overheerst wordt door één enkel woord of thema. Achteraf pas wordt duidelijk dat in de voorbije uren vele kleine hints verborgen zaten, wachtend op enige herkenning van de hoofdrolspeler. Gisteren was zo een dag en zoals vaak had uw schrijvende hobbyredacteur pas in de avonduren het dagelijkse mysterie ontcijferd. Band … hoe kon het ook anders …
De dag werd geopend door onze oudste bengel, die met een mooie sprong – zeker een negen waard op de Olypische spelen – het ouderlijke bed indook. Vaak wordt zijn komst reeds aangekondigd door de snelle pas en stapgeluidjes die zijn voetjes op het laminaat doen weerklinken. Blij en monter kwam hij ons haarfijn uitleggen hoe hij zijn vijand “de krabben” in het Wii spelletje Donkey Kong vandaag zou verslaan. Met dank aan Youtube waar de soldaat tegenwoordig zijn tacktiek aan ontleent werd ons minitieus de te gebruiken sprongen en bewegingen uitgelegd. Een meester met zwarte Obi (lees zwarte gordel of zwarte band) zou versteld staan van schijnmaneuvers die de jonge knaap reeds dient toe te passen.
Na het ontbijt werd het tijd om het nieuwe project waar de vader des huizes mee was belast verder uit te werken. De gang – wachtend op haar nieuwe jasje – liet haar tijdelijke vakman niet meer los en de lokroep weerklonk driftig in mijn hoofd. Vader moest en zou vandaag daarboven enige arbeid verrichten. Masker aan, brilletje op, schuurpaprier in de hand en … schuren maar. Op een inwendig deuntje van “Eye of the Tiger” begon ik de muren glad te zetten en gaatjes te vullen. Al gauw hadden de kleine pleistervlokken neerdwarrelend hun weg gevonden om de “Roger” van dienst uit te dossen als een witte sneeuwman. En ondanks het makser, was de smaak van pleister weer volop aanwezig. Dapper echter ging ik door met het bandwerk – dat de éénzijdige schuurbewegingen toch wel zijn – en kon uiteindelijk net voor het heerlijke middagmaal dat vrouwtjelief had bereid fier een streep trekken onder de werkzaamheden en de muren in hun “babyvelletjes”-achtige aanblik bewonderen.
Na het twaalfuurtje diende ik het gras onder handen te nemen. Het groene tapijt had dringend een kappersbeurt nodig en met wat tegenzin werd het benzineros van stal gehaald. Gelukkig had ik deze keer de korte sessie voor de boeg, waarbij het gras van voor naar achter wordt gekortwiekt, deze beslaan immers de even maaibeurten. De lange sessie orienteert zich van links naar rechts en bevat meer rotaties, maar zoals het boekje “Gazons” dicteert houd ik mij eraan om dit strict toe te passen. Loodrecht op de voegen van het terras werd het eerste baantje getrokken om vervolgens daarop verder te rijden. Vlotjes kreeg algauw het volledige grasperk zijn nieuwe snit, waarbij de grasbanden als kamlijnen in het nieuwe kapsel te zien waren. Mijn dagtaken zaten erop. De tijd voor ontspanning brak aan.
Rijdend naar “Brugge die schone” , de stad waar Omi en Opi dezer dagen hun intrek hebben genomen, kwam het gevoel van ontspanning steeds meer naar boven. Ondanks het feit dat we door de afstand steeds moeten plannen, slagen we er toch in om op een regelmatige fequentie onze familie een bezoekje te brengen. Dat Brugge, een stad waar geschiedenis, cultuur en ontspanning zo mooi in elkaar vloeien ons steeds weer positief verrast, is dé reden dat de verre verplaatsing tegenwoordig geen issue meer is. Iedereen komt graag naar de westvlaamse hoofdstad, die op wandelastand zo een mooie monumentale gebouwen herbergt en ook steeds een plekje vrij heeft voor een gezellig drankje met de familie. Al wandelend met een ijsje in de hand kwamen we op de burg bij een voorstelling van de “Hypnotic Brass Esemble”. Een band uit het zuiden van Chicago die momenteel de brugse toehoorder muzikaal naar “an other level” bracht en “one music” speelde. Synchroon wiegelend van links naar rechts zorgden ze hun met hun koperblazers voor een aangenaam en dansbaar deuntje dat reeds had weerklonken over de hele planeet tijdens hun zes weken durende toernee en nu dus de sympathiek gebleven wereldstad had uitgekozen. In het Astridpark was voor het iets meer jeugdige publiek Vama Veche aan de gang. Een gratis zomerfestival dat graag een podium biedt aan jonge muzikanten en kunstenaars. Onze kleine bengels hadden vrij snel de wensboom ontdenkt die met zijn witte linten en de ondergaande zon een prachtig decor bood voor een fijn speelmoment op de tonen van de Sunday Bell Ringers. Een fijn familiemoment waarbij de muziek de verbondenheid koesterde en de familieband verstevigde. De voorbij komende Johan Museeuw was aanleiding tot een hilarisch lachmoment waarbij de acteerprestaties van de (schoon)broers hun waarde bewezen. Kortom, een fijne afsluiter … dachten we …
Bij het naar huis rijden werd snel een vreemd geluid achterin de auto hoorbaar. Niemand van ons had het geluid reeds gehoord én zoekend naar een mogelijke verklaring werd ons ostentatief door voorbijrijdende auto’s duidelijk gemaakt dat er iets aan de hand was. Een hulpvaardige man uit het land van de queen loste bij het stoplicht opgewonden de woorden “Flat Tyre!”, druk wijzend naar de achterkant van de auto. Gezien vrouwtjelief vandaag opnieuw haar eerste werkdag had en ons aldus deze namiddag niet had vervoegd, hadden de omstandigheden beter gekund. We vonden echter vrij snel een parkeerplaatsje om onze gehavende blauwe vierwieler veilig tot stilstand te kunnen brengen. Maar de licht gekoesterde hoop dat het misschien allemaal wel zou meevallen bleek al snel een maat voor niets. De band was écht wel plat en gelukkig was ik hier snel op gewezen. Voor onze twee jongste bengels was dit natuurlijk wél een avontuur, al zag je de jongste zich zichtbaar afvragen hoe wij nu thuis zouden komen. Met de luidspreker op – zodat iedereen kon meevolgen -belde ik vervolgens de pechverhelpingsdienst op. De keuze om zelf aan de band te beginnen knoeien was met de twee kids in de buurt niet aan de orde, dit moest immers veilig en snel gebeuren. Trippel P duidelijk in het achterhoofd, gaf ik de kids de nodige instructies voor het moment dat de pechverhelper zou aankomen. Duidelijkheid en kalmte zou ons hier doorheen loodsen. Met de jasjes in aanslag en turend naar de komst van onze weldoener wachten we geduldig. Met het geluk aan onze kant, kwam reeds na een kwartiertje de geel-witte wagen van VAB aangereden. In een mum van tijd was de ronde boosdoener gewisseld door de bekwame “chef” van dienst en waren we al opnieuw op weg naar huis. VAB staat weldegelijk voor Vlug (een) Andere Band.
Thuisgekomen gingen we allemaal snel slapen. Ondanks de vele indrukken van de dag konden onze kleinsten vrij snel de slaap vatten. En ik … was fier en tevreden over mijn … bandendag.
Daily Life Toughts 