Hammi

Onze jongste zoon had een plan. Een diervriendelijk plan, dat wel. Maar het bleef een plan. Eéntje waar papa en mama weinig tegenin konden brengen. Eéntje waarbij hij zijn grote wens in vervulling zou laten gaan. Een ultiem plan, met een antwoord dat reeds vastlag nog voor hij één vraag had gesteld …

Dierenliefde

Toegegeven, mama's dierenliefde en het weke hart van papa kwamen goed van pas. De centjes van de nieuwjaarsdagen nog meer. Het argument “te duur” kon op geen enkele manier worden ingeroepen. Als een sjeik op een berg van goud, wuifde hij figuurlijk elk financieel argument van tafel. Hoe konden we dus zijn vraag weigeren? Die blauwe ogen keken ons vragend en smekend aan. Emotionele chantage ten top. Maar wel goed uitgevoerd. Meesterlijk, van Oscar-niveau.

Dwerghamster

De “ja dan zeker … ” volgde dus snel. Al kregen we een paar dagen bedenktijd voor we met z'n vieren in de dierenwinkel stonden. Op zoek naar een Russische dwerghamster. Criteria waren er niet, tenminste niet voor onze zoon. Papa en mama worstelden met een hoge aaibaarheisfactor, zindelijkheid, leeftijd en ja … ook met kwaliteit. Wie wil nu immers een ziek diertje adopteren? Ook daar hadden we immers ervaring mee.

Adoptie

In de winkel, was de keuze snel gemaakt. Een kleine witte dwerghamster won unaniem de hamster-verkiezing. Een paar rondjes in zijn rad en een imponerende sprint van 50cm, had het pleit beslecht. Met een nieuwe kooi en de witte knager, reden we met ons vier opgewonden naar huis. Weinig later zat onze viervoeter in zijn molentje al duchtig aan zijn conditie te werken. Vier paar ogen volgden daarbij vlijtig al zijn bewegingen. Een hamster zou zich voor minder bekeken voelen.

Hammi

Onze nieuwe huisgenoot kreeg na een paar dagen ook zijn naam. Hammi. Gekozen door zijn baasje en verwijzend naar zijn bijtertjes. Die, vinden vingertjes immers erg lekker. We houden allemaal al heel erg veel van onze knager. Stil is het 's avonds nooit meer. Pas dan komt die kleine fragiele hamster tot leven. Laat z'n molen draaien en maakt z'n eigen muziek. Het lied van Hammi. Ik kan het smaken. Hopelijk smaakt ook hij zijn nieuwe thuis.

Kerstster

Tijdens onze zondagse wandeling tussen het Heldergemse weiland, schoot het me te binnen.  Ik was mijn belangrijkste taak van het weekend compleet vergeten.

Toegegeven, mijn dag was tot nu toe goed gevuld geweest.  Balletjes in tomatensaus met frietjes had ik op het zondagse menu getoverd.  Om na de afwas mijn taak als copywriter ter harte te nemen voor de ouderraad.  Het dankbare onderwerp van Moulin Rouge had me hier niet al te veel problemen gegeven. En zo konden we – toen mijn lieve wederhelft haar zondagse ziekenhuisshift had afgewerkt – met ons gezin de eerder genoemde zondagswandeling beginnen.

De verkenning van de onbekend kleine landweg maakte onze wandeling zowel historisch als boeiend.  Maar mijn vergetelheid bleef knagen.  Ik kon het niet maken om nog een week te wachten met het hangen van de kerstverlichting.  De straat rekende op mij.  Sterker nog, Kerst rekende op mij.

Thuisgekomen, begon ik verlicht door de Kerstsfeer aan mijn belangrijke opdracht.  Een vluchtige tekening later stond ik gewapend met boor en boormachine voor onze huisgevel. Een paar gaatjes extra, meer had ik niet nodig om onze traditionele kerstboom te veranderen in een nieuw kerstsymbool.  Ladder op, ladder af.  Dat herhaalde ik een paar keer. Tot even later, het moment was aangebroken … “Oooh, het is een ster!”, hoorde ik mijn jongste zoon roepen.  Ik wist dat het goed zat.

Dat het niet de mooiste ster van het Europese halfrond is, daar ben ik me van bewust.  Maar dat trek ik me lekker niet aan.  De sfeer van Kerst.  Het gevoel van samenhorigheid.  Het goed gevoel dat de twinkelende lichtjes bij elk van ons naar boven brengt.  Dat houden we graag in ere.  Brand lichtjes, brand!

 

Knuffels

Van een knuffel heb ik altijd genoten. In mijn kinderjaren gaven de knuffels met mama en papa een gevoel van veiligheid en waren ze ook dé manier om dankbaarheid uit te drukken. Tegenwoordig horen ze bij elke aankomst en vertrek binnen de familie. We houden graag vast aan deze warme traditie. Niet alleen geven de knuffels een blijk van waardering, ze geven ook onbewust aan dat de band genegenheid bevat en dat we er voor elkaar zijn.

Toen ik deze week ’s avonds thuis kwam stond mijn oudste zoon me op te wachten. Terwijl de poort openging en ik gepakt en gezakt de garage binnenstapte vloog de jonge knaap rond mijn hals. “Pappie!!!!” … riep hij luidkeels terwijl hij me trakteerde op een warme verwelkomende knuffel. Ondanks het feit dat ik mijn handen vol had met mijn werktas, brooddoos en de post en ik hem dus niet kon ondersteunen, zat hij muurvast rond mijn hals. Het gaf een fijn gevoel. Niet verstikkend zoals de beschrijving doet vermoeden, maar een gevoel van fierheid. De kapoen liet me duidelijk merken dat ik deel was van zijn hartenkring. Angst dat hier een dubbele bedoeling achter zat had ik niet, ik voelde aan de intentie dat hij gewoon blij was met mijn komst. “Mooi, de traditie zet zich voort”, dacht ik, terwijl ik het moment probeerde te vereeuwigen bij mijn dierbare momenten.

Dat het echter niet altijd een knuffel zal zijn de komende jaren, daar ben ik me héél goed van bewust. Wanneer mijn kleine grote man volwassener zal worden, zal hij mogelijks die knuffels wat mijden. Maar er is niets verkeerd met een aai over zijn hoofd of een warm schouderklopje. Nu al denk ik echter diep vanbinnen, dat de omarming in z’n DNA verweven zit en verankerd zal worden in zijn bestaan. Het simpele lichamelijk gebaar zal hem de kans geven om ook zonder woorden zijn hart te laten zien.

Appel

“Mag ik een appel”? Het zinnetje dat ontegensprekelijk verbonden is met onze jongste zoon. Zijn favoriete fruitsoort dat elk gaatje in zijn kleine maag opvult en hem altijd even zoet houdt. Een zoethoudertje in elk opzicht. De soort is van geen belang, het kleur daarintegen wordt elke keer grondig geinspecteerd. Draaiend wordt elke kleurgradatie en oneffenheid bestudeerd en in dat kleine hoofdje wordt minisieus de appel gequoteerd. Alleen de beste wint, al is dat relatief. Na enige tijd heeft de jonge snaak opnieuw honger en krijgt een nieuwe appel een tweede kans.

Wanneer de appel wordt geschild volgen zijn ogen heel gericht de beweging van het aardappelmesje. Eigenlijk maakt het hem niet uit dat er wordt geschild. Het liefst van alles vilt de kapoen straks de geschilde slierten van hun vlees als toetje op zijn appelmaaltijd. Maar zoals de meester het wil, wordt eerst de appel in vier gedeeld en gepresenteerd in een bordje. Bij het vullen van het bordje ontglipt me telkens een lachje bij de gedachte aan de omgekeerde frisbee die bij meter dienst doet als bord. Ook daar heeft onze zoon een stuk van zijn appelambacht geleerd.

De degustatie van de appel is echter hét moment. De smaakpapillen op scherp en het aroma van de appel tot zich nemend onderscheid hij smaken zuur, zoet en bitter. Een zachte “mmm” ontglipt de kenner en dan weten we dat het goed is. Opnieuw kan dan de rust wederkeren en krijgen zijn zintuigen tijd om te ontspannen. De appel-lokroep sterft even weg en ook wij hernemen onze bezigheden.

We vinden het goed zo. Genieten van kleine dingen kan zo mooi zijn. Het past ook in de natuurmens die onze jongste zoon wel is. En trouwens, zegt het spreekwoord niet “One apple a day, keeps the dokter away”? Ik geloof het graag.