Waarom Lance niet Lance beste vriend zou kunnen zijn

Ik ben er klaar mee. Genoeg is genoeg. Hier houdt het op. Mijn hele lijf zat duidelijk te wachten op deze beslissing. Mijn spieren beginnen te ontspannen, mijn hoofd is helder en ik voel me opgelucht. In de spiegel kijk ik in mijn eigen ogen. Ze staren troosteloos terug maar vertellen tegelijk zoveel. De spiegels van de ziel tonen me wie ik werkelijk ben. Het beeld is niet fraai, maar ik dwing mezelf tot deze confrontatie:
Ik ben een vechter, dat is zeker. Ik overwon de ziekte van de tijd. Maar bij elke kritiek ga ik frontaal de aanval in. Ik ontzie niemand in mijn spervuur van kwetsende woorden en stekende zinnen. Ik rust niet tot de aanval afgeslagen is.
Liegen is mijn tweede natuur. De leugen bevestigen en mezelf vrij pleiten van elke schuld. Ik, de man die zoveel betekende voor deze sport heb het gelijk steeds weer aan mijn kant. Mijn geloofwaardigheid voedt de vragen bij het verhaal van de ander. Ik buit het uit, wetend dat men meer geloof hecht aan mijn verhaal.
Valsspelen. Ik zie het als slim omgaan met middelen die iedereen bereiken kon. Neem de doping weg en ik won nog steeds die zeven rondes. Het gaf me zelfvertrouwen in een periode waar de geest sterker zijn moet dan het lichaam.
Geldverslaafd. Ook dat speelde mee in dit verhaal. Als jongen die het thuis niet breed had wou ik voor mezelf een veilige financiële toekomst. Ik zag het niet als frauduleus handelen. Die sponsors wilden hun naam verbinden met mijn winners imago.
Machtsmisbruik. Door mijn macht als kapitein van de ploeg, de leading man van het team, was mijn wil wet. Ik besliste wie mee in het bad sprong. Ik besliste voor wie het avontuur over was. Slechts één ding stond hier centraal en dat was mijn overwinning. Ik was een beest, een allesvreter. Vriendschap was hier van geen tel.
Ik was een wielericoon die nu werd uitgespuwd en veracht. En ik verdiende het. Mensen kwetsen en bedriegen doe je niet ongestraft. Wie zijn vingers verbrand moet op de blaren zitten. Ik was diep beschaamd. Ik was de hoop van honderden kankerpatiëntjes, het levende verhaal. Nu was ik hun verdriet, een kankergezwel dat weggesneden worden moest. Mij restte nog één taak, vanaf nu elke dag opnieuw, rechtzetten wat ik vernield en gebroken had. En die taak begon nu.