Carnaval

Vrijdagochtend rond tien voor zes sloeg de schrik me even om het hart. De weergoden hadden onze rustige straat een wit kleedje aangemeten. De neerdwarrelende sneeuwvlokken waren nog steeds duchtig aan het werk en vervulden hun taak om elk onaangeroerd plekje te bedekken met brio. Het schouwspel was rustgevend, dat wel, maar moest dit nu net vandaag? De dag waarop onze kapoenen er met hun carnavalsstoet op uit zouden trekken. Mijn laatste hoop lag bij de buienradar. Het kleine app-je op de ipad had onze weerman Frank al meermaals verslagen als het op accuraatheid aankwam. Een paar kleine vingertoetsen later ontsnapte me een kleine zucht van verlichting. Met trots gaf mijn digitale weermaatje aan dat de sneeuwwolken heel beperkt waren in omvang. De witte vaste waterlanders zouden binnen een klein uurtje plaatsmaken voor het zonnetje. Carnaval was gered. En ik kon straks het goede nieuws vertellen aan onze twee hartendiefjes.
Lang liet de eerste kapoen niet op zich wachten. Terwijl ik nog volop de slaap verdreef tijdens het wassen, liep onze jongste al opgewekt de badkamer binnen. Een zinnetje met daarin het woord “sneeuw” later, werd de glimlach op zijn gezicht nog groter dan die al was. Carnaval in de sneeuw? Kon het nog leuker? Dat dacht ik niet! De oudste liet zich zoals steeds het ochtendritueel welgevallen. De slaap nog koesterend en zich knus in zijn deken nestelend, negeerde hij ostentatief de koude ochtendlucht die door het open raam naar binnenkwam. Hij nam zijn tijd en mwist net lang genoeg de limiet van papa’s geduld op de proef te stellen alvorens ook hij aan de wasarbeid wou beginnen. Een klein half uurtje later en na een onvoorziene speurtocht naar de riem van de jongste, zaten we aan het ontbijt vooruit te blikken naar de dag van de twee jongens. De oudste zou voor de eerste keer deelnemen aan de wedstrijden voor de verkiezing van prins karnaval en had duidelijk zenuwen. Wat peptalk van coach papa en wat grapjes van de kalender verder waren we klaar om hun feestelijke dag aan te vatten. Gepakt met confetti, boterhammen, een koek en grote verwachtingen stapten de carnavalisten rond kwart voor negen de schoolpoort binnen. Papa was van geen tel meer. De dag waar ze zo naar hadden uitgekeken kon beginnen. Met een gerust hart kon ook ik thuis mijn voorbereidingen gaan treffen voor deze namiddag.
Een paar uurtjes later parkeerde ik de wagen strategisch in een zijstraat van de school. Wandelend bevond ik mij in het midden van een driehoek die de stoet zou aandoen. In een laatste check kon ik inwendig de twee reserve zakken confetti, de camera en het fototoestel afvinken. Ik was er klaar voor. En blijkbaar was ik niet alleen. Al bij het openen van de autodeur kwamen carnavalstonen mij tegemoet en werd ik terstond in de zotte stemming gekatapulteerd. De kou werd op meesterlijke wijze verdreven door de warme gedachten en de hoge verwachting. Deze temperen was onbegonnen werk. Rond mij liepen menig ouders en grootouders de richting van de school uit. Allen verenigd in de gedachte en verwachting aan een kleurrijk en feestelijk schouwspel. Op school was de spanning voelbaar. Klassen waren nog een laatste keer snel hun dansje aan het oefenen in een uithoekje van de speelplaats. Anderen kwamen kleurrijk uitgedost rechtstreeks van de schminktafel. De confetti had iedereen nog op zak, maar lang mocht en kon het niet meer duren. De grijpgrage handjes van de allerkleinsten hadden de grootste moeite om het ronde papierplezier niet reeds uit te zaaien. Mama’s en papa’s stroomden toe en ook ik was in blijde verwachting van mijn lieve wederhelft. Net voor de stoet zou vertrekken vonden we elkaar in de mensenmassa en zoals afgesproken posteerden we ons op het rond punt. Niet alleen zou de stoet hier vertragen om de halve bocht te nemen. Tevens zorgde deze er voor dat de weg hier net iets langer was dan op eender welke plaats. Goed geplaatst en klaar voor het spektakel hoorden we in de verte de tonen van de verkleed colonne dichterbij komen. En of die kleine bengeltjes er een spektakel van hadden gemaakt. Wickie de viking’s, Engeltjes, Peter pan’s, Angry Birds, Lieveheersbeestjes, Alvin and the chipmunks, Fabiola’s, Mascha’s en de beer en tenslotte de Obelixen stapten een eerste keer voorbij. Confetti vloog heen en weer. Slingers sierden de lucht en de muziek vulde de omgeving met de themaliedjes van elke klas. Ook ik voelde de kindervreugde terug door mijn lijf vloeien en nam gretig deel aan het gooien van de confetti-snippers. Onze kapoenen genoten zichtbaar en gaven papa en mama meesterlijk de volle laag als ze ons in het vizier kregen. De agenten, de leerkrachten en de directeur zorgden dan weer voor de veilige doortocht en een alziend oog. Gelukkig maar, want op een moment dat de meeste ouders alleen maar oog hadden voor hun kleine ukjes hielden zij een oogje in het verkeerszeil. En dat deden ze met stijl! Doorheen de tocht werd de inhoud van onze confetti-zakken verplaatst naar menig jas en haarnestje. Thuis zouden we waarschijnlijk nog weken genieten van het ronde kleurpapier. Met dank aan Danny mocht ook ik een halve doortocht confetti voelen tot in mijn onderlijfje. De tocht werd ook door de omwonenden gesmaakt. Vaak zag je ze piepen achter hun gordijn of stonden ze breedlachend te zwaaien op hun stoep. Het maakte van het spektakel alleen maar een groter volksfeest. Jong en oud waren letterlijk verenigt in de sfeer van zang, klederdracht, plezier en vriendschap. De stoet kreeg een orgelpunt op de speelplaats. Daar danste elke klas nog een finaal themadansje. Dat onze oudste kapoen enig aanleg voor het muziektoneel bleek te hebben stemde ons nog meer tevreden.
Een drankje en een hotdog later kwamen we alle vier geschminkt en goedgemutst terug thuis. Het kacheltje kon aan en het vuur verbeeldde krachtig de warme vlammen die in ons hart aan het branden waren. We hadden er allen een fijne dag op zitten. Een dag waar vriendschap, geluk en samenhang de straten van Aaigem weer hadden gevuld. Wij waren er deel van geweest en dat voelde goed. En de snippers? Die namen we er graag bij. Voor de komende weken zouden ze elke keer wel weer een vlammetje doen ontwaken als ze onverwacht uit één van de jassen of schoenen zouden vallen. Geluk zit vaak in kleine dingen …

Ouderraad

Rond iets voor acht stapte ik gisterenavond met een knorrende maag de auto in. Bestemming was het schooltje waar onze twee kapoenen nu reeds zes en vijf jaar vertoeven en waar ze stap voor stap aan hun toekomst bouwen. Dit keer, waren het echter niet onze twee jonge telgen die het onderwerp vormden van het bezoek, maar was het uw schrijvende hobbyredacteur die met de mede-ouderraadsleden in de bloemen werd gezet. We vierden het afgelopen werkjaar waarin we er opnieuw in waren geslaagd de school, de kinderen en hun ouders samen te brengen en hun tijd op Sint-Vincentius te verfrissen met activiteiten en ontmoetingen. Benieuwd naar de keuze aan kazen en fruit stapte ik goedgemutst de oprijlaan naar de speelplaats toe. De schoolpoort stond verwelkomend open en de lichtstralen van de grote lichten op de speelplaats baanden een pad doorheen de opkomende valavond. Ik voelde me welkom …

In de gang van de school hoorde ik het lawaai van opgewekte stemmen, de keuze tussen lerarenkamer en refter werd op die manier een uitgemaakte zaak. De stemmen volgend en reeds lichtjes de geur van kaas waarnemend liep ik recht op mijn doel af. Mijn bewondering was echter groot toen ik de prachtig gedekte tafel zag versierd met kaarsjes , bloemglaasjes met Oost-Indische kers en kleurrijke servetten! De tafel – samengesteld in een optimaal vierkante vorm – stond daar uitnodigend te wachten en straalde warmte uit. Sommige van mijn mede-ouderraadsleden hadden echt wel een pronkstukje afgeleverd. Groot was dan ook mijn dank voor hun inzet en effort die ze hier (opnieuw) hadden geleverd om de avond te verzorgen.

De muziek bracht iedereen stilletjes in een rustige, aangename stemming en we konden – toen we voltallig waren – een toast uitbrengen op ons team. Een team van mensen met een groot EQ waarvan ik nog steeds elke keer iets oppik. Het groepsgevoel was er én de honger ook! Het was dan ook niet verwonderlijk dat na een korte aperitief (met verse groenten knabbeltjes), we met z’n allen de kaas en het fruit maar al te graag verorberden. Er werd ons eerst echter meesterlijk (of in dit geval juffrouwlijk) gewezen door Juf Marian op de snijtechniek bij het nuttigen van kazen. Deze les zal me voor eeuwig bijblijven, ze kwam echter rijkelijk te laat want het hart van de kaas was uiteindelijk reeds voor Rut. Ikzelf bleek de jongste telg te zijn van deze fijne groep mensen, de Benjamin uit Heldergem. Maar die rol vervul ik met plezier.

Eten aan een tafel opgesteld in een vierkante kring, brengt met zich mee dat vanaf elke plaats iedereen begrijpbaar is. Op die manier mis je weinig van het gesprek dat je het meeste boeit. En het moet worden gezegd, ik heb gelachen. Ook nu nog heb ik plezier terwijl ik de geheugenfilm van gisteren laat afspelen. Er was ook ruimte voor openhartigheid en begrip. Voor emoties en voor stilte. En laat het nu nét die zaken zijn, die het leven de moeite waard maken. Het zijn niet de kazen, het fruit of de mattetaart die van deze avond een mooie avond maakten. Het was de verbondenheid tussen de mensen rond de tafel. De bereidheid tot luisteren en samenwerking. Het delen met gelijkgestemden. De kracht van het geven zonder krijgen.

Ik ben de voorbije jaren gegroeid als mens én als vader en dat is het geschenk van een ouderraad als deze. Bedankt allemaal!