Knuffels

Van een knuffel heb ik altijd genoten. In mijn kinderjaren gaven de knuffels met mama en papa een gevoel van veiligheid en waren ze ook dé manier om dankbaarheid uit te drukken. Tegenwoordig horen ze bij elke aankomst en vertrek binnen de familie. We houden graag vast aan deze warme traditie. Niet alleen geven de knuffels een blijk van waardering, ze geven ook onbewust aan dat de band genegenheid bevat en dat we er voor elkaar zijn.

Toen ik deze week ’s avonds thuis kwam stond mijn oudste zoon me op te wachten. Terwijl de poort openging en ik gepakt en gezakt de garage binnenstapte vloog de jonge knaap rond mijn hals. “Pappie!!!!” … riep hij luidkeels terwijl hij me trakteerde op een warme verwelkomende knuffel. Ondanks het feit dat ik mijn handen vol had met mijn werktas, brooddoos en de post en ik hem dus niet kon ondersteunen, zat hij muurvast rond mijn hals. Het gaf een fijn gevoel. Niet verstikkend zoals de beschrijving doet vermoeden, maar een gevoel van fierheid. De kapoen liet me duidelijk merken dat ik deel was van zijn hartenkring. Angst dat hier een dubbele bedoeling achter zat had ik niet, ik voelde aan de intentie dat hij gewoon blij was met mijn komst. “Mooi, de traditie zet zich voort”, dacht ik, terwijl ik het moment probeerde te vereeuwigen bij mijn dierbare momenten.

Dat het echter niet altijd een knuffel zal zijn de komende jaren, daar ben ik me héél goed van bewust. Wanneer mijn kleine grote man volwassener zal worden, zal hij mogelijks die knuffels wat mijden. Maar er is niets verkeerd met een aai over zijn hoofd of een warm schouderklopje. Nu al denk ik echter diep vanbinnen, dat de omarming in z’n DNA verweven zit en verankerd zal worden in zijn bestaan. Het simpele lichamelijk gebaar zal hem de kans geven om ook zonder woorden zijn hart te laten zien.