Appel

“Mag ik een appel”? Het zinnetje dat ontegensprekelijk verbonden is met onze jongste zoon. Zijn favoriete fruitsoort dat elk gaatje in zijn kleine maag opvult en hem altijd even zoet houdt. Een zoethoudertje in elk opzicht. De soort is van geen belang, het kleur daarintegen wordt elke keer grondig geinspecteerd. Draaiend wordt elke kleurgradatie en oneffenheid bestudeerd en in dat kleine hoofdje wordt minisieus de appel gequoteerd. Alleen de beste wint, al is dat relatief. Na enige tijd heeft de jonge snaak opnieuw honger en krijgt een nieuwe appel een tweede kans.

Wanneer de appel wordt geschild volgen zijn ogen heel gericht de beweging van het aardappelmesje. Eigenlijk maakt het hem niet uit dat er wordt geschild. Het liefst van alles vilt de kapoen straks de geschilde slierten van hun vlees als toetje op zijn appelmaaltijd. Maar zoals de meester het wil, wordt eerst de appel in vier gedeeld en gepresenteerd in een bordje. Bij het vullen van het bordje ontglipt me telkens een lachje bij de gedachte aan de omgekeerde frisbee die bij meter dienst doet als bord. Ook daar heeft onze zoon een stuk van zijn appelambacht geleerd.

De degustatie van de appel is echter hét moment. De smaakpapillen op scherp en het aroma van de appel tot zich nemend onderscheid hij smaken zuur, zoet en bitter. Een zachte “mmm” ontglipt de kenner en dan weten we dat het goed is. Opnieuw kan dan de rust wederkeren en krijgen zijn zintuigen tijd om te ontspannen. De appel-lokroep sterft even weg en ook wij hernemen onze bezigheden.

We vinden het goed zo. Genieten van kleine dingen kan zo mooi zijn. Het past ook in de natuurmens die onze jongste zoon wel is. En trouwens, zegt het spreekwoord niet “One apple a day, keeps the dokter away”? Ik geloof het graag.